ژنرال گربه و جنگ علیه کلا‌ف

چندی قبل نشریه فکاهی <پیاز> عکسی از یک گربه در لباس کامل نظامی و پشت میزی پر از میکروفن چاپ کرده بود با این تیتر: <ژنرال گربه: احتمالا‌ پیروزی در جنگ علیه کلا‌ف ممکن نخواهد بود.> ‌
مرتکبان جنایات جنگی گاه کار خود را اینطور توجیه می‌کنند که پاکسازی قومی یا خشونت نظامی علیه غیرنظامیان میانبری است به صلح و آرامش ابدی. اما در واقع اینگونه اعمال به دور تسلسل خشونت منظم و غیرمنظم می‌انجامند. ژنرال گربه هم تا ابد به دنبال دم خود خواهد دوید و در کلا‌ف سردرگمی از خشونت باقی خواهد ماند. ‌ در روز ششم ژانویه ۲۰۰۹ نیروهای مهاجم اسرائیل دو مدرسه را که سازمان ملل متحد به عنوان پناهگاه غیرنظامیان تعیین و با نصب پرچم و اعلا‌م مختصات جغرافیایی آنها را به عنوان اهداف غیرنظامی مشخص کرده بود، بمباران کردند. در نخستین این حملا‌ت (آسا) دو نفر و در دیگری (الفخوریه) ۴۲ غیرنظامی کشته شدند. در مقاله قبل بیان کردم که جنایات جنگی چه کور و به قصد نسل‌کشی صورت گرفته باشند و چه هدف‌شان تنبیه جمعی، ارعاب و فشار به منظور شکستن اراده ملی باشد (که در مورد اسرائیل همه شرایط اخیر بنا به ادعای خودشان موجود است) تروریسم دولتی محسوب می‌شود. اما تراژدی این است که خشونت و خونریزی به تحقق اهداف اعلا‌م‌شده، یعنی آرامش برای مردم اسرائیل نخواهد انجامید. تجربه تاریخی نشان می‌دهد که تروریسم دولتی هرگز موجب شورش مردم بر رهبران خود نشده و آنها را به اطاعت از عاملا‌ن ترور وادار نکرده است، کمااینکه این‌بار نیز تروریسم دولتی اسرائیل منجر به شورش مردم غزه علیه رهبران‌شان نخواهد شد، بلکه برعکس. به قول رشید خالدی، مورخ فلسطینی و استاد کرسی ادوارد سعید در دانشگاه کلمبیا، قبل از حملا‌ت اخیر در نوار غزه شاید انتقاداتی از حماس به گوش می‌خورد ولی در این شرایط همه آن زمزمه‌ها خاموشند. وقایع یازدهم سپتامبر هم به جای اینکه مردم آمریکا را بر جورج بوش بشوراند، برعکس آنها را به دور او جمع کرد و محبوبیت بی‌سابقه‌ای برای او (که تا آن وقت به علت انتخابات مخدوش سال ۲۰۰۰ مغضوب بود) به ارمغان آورد. حمام خون اسرائیل در غزه هم هر چه ادامه یابد، چه چیزی را برای اسرائیل تضمین خواهد کرد!
یکی از منتقدان سیاست‌های اسرائیل، دکتر خوان کول استاد تاریخ دانشگاه میشیگان اخیرا در مقاله جالبی یادآور حمله دیگری شد که در آن هم اسرائیل پرچم سازمان ملل را نادیده گرفته بود. در سال ۱۹۹۶، اسرائیل پناهگاه سازمان ملل در قانا (مکان معجزه تبدیل آب به شراب حضرت مسیح در انجیل) را هدف توپخانه خود قرار داده، موجب قتل ۱۰۲ غیرنظامی فلسطینی شد. فیلم‌های خبری این جنایت جنگی که هنوز بر صفحه اینترنت موجودند چنان یک دانشجوی معماری در هامبورگ را تکان داد که با نوشتن وصیتنامه‌ای زندگی خود را وقف انتقام از اسرائیل و حامیانش کرد. پنج سال بعد هم او (محمد عطا) بود که پرواز شماره ۱۱ آمریکن ایرلا‌ینز را به سوی برج‌های تجاری نیویورک هدایت کرد. رشد تروریسم دولتی (از بالا‌) و خشونت غیرمنظم (از پایین) از نظر طولی تسلسلی است یعنی یکی موجب و موجد دیگری می‌شود. اما از نظر عرضی، رشد تروریسم سرطانی است، یعنی از حیطه‌ای به حیطه دیگر در سراسر جهان سرایت می‌کند. مثلا‌ تروریسم القاعده در عراق نخست جان انسان‌های عادی را بهای اهداف نظامی قرار داد. بعد این سازمان برای تلخ کردن طعمه عراق برای آمریکا به فکر شعله‌ور کردن جنگ‌های مذهبی بین شیعه و سنی افتاد و به سیاست ترور علیه شیعیان متشبث شد. بعد از دو سال حملا‌ت متوالی که به انفجار حرم امامان عسکریین(ع) در سامرا منتهی شد، گروهی علی‌رغم فتاوی مراجع نجف خود را در مهلکه تلا‌فی یافتند و خونریزی و انتقام و برادرکشی‌ها به نحو وحشتناکی اوج گرفت. آخرین قربانیان این نوع تروریسم هم زوار مظلوم شیعه عرب و ایرانی بودند که هفته گذشته در کاظمین توسط عملیات انتحاری یک زن تروریست به شهادت رسیدند. ‌
اسرائیل با پشت کردن به همه قوانین بین‌المللی ازجمله مفاد عهدنامه ژنو و قطعنامه اخیر شورای امنیت سازمان ملل با دنبال کردن اهداف غیرقابل دسترسی خود یعنی نابود کردن حماس در فلسطین و شکستن اراده مردم بی‌گناه غزه، مرگ و آتش بر آن سرزمین می‌بارد اما با کاشتن این باد توفانی از خشونت را تا نسل‌ها درو خواهد کرد. تصور اینکه چه کسانی با دیدن ویدئوی کودکان غرق در خون فلسطین وصیتنامه می‌نویسند، مشکل نیست. سکوت جهان متمدن در برابر این نوع تروریسم دولتی اسرائیل در حکم رضا بر آن بوده و به مثابه مهری بر وصیتنامه‌های محمد عطاهای نسل آینده است و این در حالی است که تجارب ناگوار دهه اخیر این واقعیت را بر ما چون روز روشن کرده است که عواقب سوء بی‌تفاوتی در برابر تروریسم از هر نوع که باشد محدود به مرزهای جغرافیایی نخواهد بود. ‌

منبع : روزنامه اعتماد ملی