چهارشنبه, ۲۶ دی, ۱۴۰۳ / 15 January, 2025
مجله ویستا
غلبه سوپراستارهای فوتبال بر ستاره‌های سینما
بازی‌های جام جهانی فوتبال شروع شده و تب آن همه جای دنیا را فرا گرفته است. عشق فوتبال زندگی‌ها را رنگ دیگری زده و هیجان و شور و نشاط تازه‌یی را به ارمغان آورده است. در واقع می‌توان گفت دنیای توپ گرد و زمین سبز بسیاری از مسائل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی كشورها را تحت‌الشعاع قرار داده و حالا این بازیكنان فوتبال هستند كه می‌توانند حاكمان بی‌چون و چرای این دنیای جادویی باشند، آنها حتی می‌توانند گران‌ترین و محبوب‌ترین سوپراستارهای سینما را هم مغلوب هنرنمایی خود كنند و حضور آنها را بر پرده سینماها كمرنگ جلوه دهند.
با این اوصاف سینما یكی از اصلی‌ترین مسائلی است كه در غوغای جام جهانی به حاشیه رانده میشود بطوری كه حتی پرشانس‌ترین و پرستاره‌ترین فیلم‌ها هم نمی‌توانند حساب ویژه‌یی در طول این یك ماه زمان برگزاری مسابقات جام جهانی برای خود باز كنند و اغلب كارگردان‌ها و تهیه‌كننده‌های آثار اكران شده در این روزها می‌دانند كه قرار نیست اتفاق محیرالعقولی در گیشه‌ها رخ دهد و فقط و فقط می‌توانند به حضور سربازان شهرستانی و تماشاگران گذری و یا احتمالا تعداد انگشت‌شماری آدم‌های متنفر از فوتبال در سالن‌ها دلخوش باشند. این، ذات جام‌جهانی است كه همه چیز را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
اما مسائل دیگری هم هست كه ارتباطی با مسابقات جام جهانی ندارد. درست كه در این یك ماه برگزاری مسابقات فیلم‌ها نمی‌فروشند و كمتر تهیه‌كننده‌یی رغبتی برای اكران فیلمش در این مدت خواهد داشت اما آیا باید همه مشكلات سینمای ایران را به گردن جام جهانی بیندازیم؟ آن هم در حالی كه این مسابقات هر چهارسال یك بار و فقط به مدت یك ماه برگزار میشود و این در حالی است كه سینمای ایران در طول سال دچار بحران است و مشكلاتش عمیق‌تر از آن است كه با توجیهاتی نظیر برگزاری جام جهانی بتوان آن را فراموش كرد و یا سرپوشی بر رویش گذاشت. به هر حال در تمام دنیا جام جهانی زندگی‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد،اما بقیه جوانب زندگی به حاشیه نمی‌رود. همین الان در هالیوود، فیلمی چون «مردان ایكس ۳» روی پرده است كه قرار است بفروشد و خوب هم می‌فروشد و در هفته‌های آینده هم فروش خوبی خواهد كرد. دلیل خیلی ساده است: آن فیلم در سه هزار سالن اكران شده و هر كسی در هر جایی كه اراده كند با صرف كمترین وقت می‌تواند فیلم را تماشا كند. اما كل ایران دویست سالن سینما دارد كه تازه نیمی از آن هم استاندارد نیست... بله، جام جهانی رسیده حواس ما به فوتبال است در واقع حواس اغلب آدم‌ها به فوتبال است.
اما سینما هم باید باشد. نمی‌توان به بهانه فوتبال و جام جهانی همه چیز را فراموش كرد. سینما، البته زنده است، اما ابزار این زندگی را ندارد. مثل فوتبال‌مان كه به جام جهانی رفته، اما دو تا زمین درست و حسابی ندارد. درد این است كه باید درمان شود. یك روز با طرح صد یا پانصد سالن كوچك مسكنی می‌سازند، اما خبری نیست. روز دیگر بحث سالن سینما آزادی را پیش می‌كشند و روز بعد هم دهها حرف و وعده دیگر. حالا هم گویا نوبت وعده و وعیدهای دیگری است. چندسالنه كردن برخی سینماهای تهران و سایر شهرهای كشور از جمله اخباری است كه از ابتدای ایجاد زمزمه‌های آغاز آن به عنوان یك روند در جهت افزایش ظرفیت‌های نمایشی با نظرات مختلف روبرو بوده است و می‌تواند با جدی‌تر تلقی شدن از سوی مسئولان امر تاثیر بسزایی در ایجاد وضعیتی عادلانه در اكران و ادامه رونق اقتصادی پدید آمده برای این هنر صنعت داشته باشد.
اما متاسفانه این مساله نیز به همان وعده و وعیدهای گذشته پیوسته است. بطور مثال سینما «ماندانا» واقع در شرق تهران كه به عنوان یكی از سینماهای پرفروش در دوره‌های مختلف مطرح است،طی دو تا سه سال گذشته قصد ساخت دو سالن دیگر را در كنار سالن فعلی داشت كه هنوز این امر بطور كامل محقق نشده است و مدیر این سینما دلیل اصلی نیمه‌كاره ماندن تكمیل این دو سالن را كمبود بودجه عنوان می‌كند و از عدم همكاری شهرداری منطقه ۱۳ در خصوص ساخت این سالن‌ها گله‌مند است و می‌گوید: مسئولان شهرداری حاضر نشدند هیچ كمكی برای تكمیل این سالن‌ها داشته باشند و وقتی مراجعه كردم،مطرح كردند كه باید پایان كار بگیرم این در صورتی است كه طبق قانون مكان‌هایی كه سال ساخت‌شان به ۱۳۴۰ برمی‌گردد، لازم نیست پایان كار بگیرند. وی اظهار امیدواری كرده است با كمك و مساعدت مسئولین وزارت ارشاد و شهرداری كه در مطبوعات از توجه‌شان به ساخت سالن سینما صحبت می‌كنند، شرایط تكمیل این دو سالن فراهم شود. به گفته مسئول سینما ماندانا، اگر بودجه و امكانات برای تكمیل این دو سالن قرار بگیرد، ظرف دو ماه آینده یعنی اواسط تابستان این دو سالن برای نمایش فیلم آماده می‌شوند.
نكته جالب اینجا است كه وقتی هم قرار است اتفاق فرخنده‌یی رخ بدهد و آمار محدود سالن‌های سینما بالاتر برود مواردی نظیر سینما ماندانا پیش می‌آید كه با مخالفت و سنگ‌اندازی شهرداری مواجه میشود و تنها روزنه امید را نیز از بین می‌برد. جدای از سینما ماندانا،سینما آفریقا و قدس نیز قصد ساخت یك یا دو سالن را در كنار سالن‌های فعلی‌شان داشتند كه هر دو مسئولین این سالن‌ها از تهیه نقشه سالن‌های مربوطه و ارسال آنها به موسسه سینماشهر برای اختصاص بودجه خبر می‌دهند و زمان آغاز ساخت این دو سالن را منوط به زمان اختصاص بودجه می‌دانند. این در حالی است كه سینما قدس سر در سالن دو را از سال گذشته زده است آن هم سالنی كه هنوز ساخته نشده است و طی سال‌های قبل از میان سینماهایی كه بحث چندسالنه شدن آنها مطرح شده بود فقط مراحل ساخت سالن ۲ سینما «سپیده» به گونه‌یی پیش رفت كه آماده بهره‌برداری شد. به هر حال نباید از این نكته غافل شویم كه افزایش ظرفیت‌های نمایشی سینمای كشور نیازمند همراهی جدی و عملی سایر نهادها و سازمان‌ها و بخصوص اقدام عملی از سوی نهادهای شهری و شهرداری‌ها است، تا معضلی كه گریبانگیر سینما ماندانا شده است برای سالن‌های دیگر به وجود نیاید.
اما ای كاش مشكلات سینمای ایران فقط در همین قضیه كمبود سالن‌ها خلاصه می‌شد، ولی مشكل اینجا است كه همین تعداد محدود سالن هم به دو دسته كم‌فروش و پرفروش تقسیم میشود كه تعداد سالن‌های پرفروش بسیار كمتر از سالن‌های كم‌فروش و تقریبا یك‌چهارم آن است. به گفته یك مسئول سینمایی در تهران به ظاهر ۶۰ سینما وجود دارد اما واقعیت این است كه تهران فقط ۱۵ سینما دارد، چون بقیه سینماها حتی بازده قیمت كپی فیلم را هم ندارند.
بنابراین بخش زیادی از فیلم‌ها بازده‌شان فقط از چهار سالن است كه اغلب این سالن‌های پرفروش در مناطق شمالی تهران واقع شده و از كیفیت بالاتری در مقایسه با سالن‌های دیگر برخوردارند. بنابراین اغلب سالن‌های پرفروش بین چند نام مشخص جای دارند و تنها فیلم‌هایی كه در این سینماها به روی پرده می‌روند می‌توانند از شاخص فروش بالا برخوردار باشند و اگر فیلمی از معیارهای لازم برای فروش بهتر برخوردار باشد این شانس دو چندان خواهد شد. بطور مثال می‌توان به فیلم «آتش‌بس» ساخته تهمینه میلانی اشاره كرد كه هم ویژگی‌های لازم برای یك فیلم پرفروش را دارد، هم تعداد سینماهایش زیاد است و هم‌اینكه سهم بیشتری از سینماهای پرفروش را در اختیار دارد. فروش این فیلم تا روز جمعه دوازدهم خرداد بعد از ۳۸ روز اكران در ۲۱ سینمای تهران از مرز ۴۹۲ میلیون تومان گذشته است و ركورد تازه‌یی را در آثار اكران‌شده فصل بهار به جای گذاشته است. این در حالی است كه فروش فیلم‌های دیگر نیز تا همین تاریخ نسبتا امیدواركننده است. فیلم «ازدواج به سبك ایرانی» ساخته حسن فتحی بعد از ۵۹ روز نمایش در تهران ۳۶۸ میلیون و ۱۷۰ هزار تومان فروخته است.
فیلم «زیر درخت هلو» ساخته ایرج طهماسب بعد از ۸۳ روز در سینماهای تهران ۴۶۰ میلیون و ۵۵۷ هزار تومان فروخته است. فروش فیلم «یك تكه نان» ساخته كمال تبریزی بعد از ۷۱ روز در سینماهای تهران از مرز ۸۳ میلیون تومان گذشته است. فروش فیلم «به آهستگی» ساخته مازیار میری بعد از ۱۰ روز نمایش در ۵ سینمای تهران از مرز ۱۲ میلیون تومان گذشته است. فیلم «هوو» ساخته علیرضا داوودنژاد بعد از ۷۱ روز نمایش در سینماهای تهران به فروش ۳۰۰ میلیون تومانی رسیده است. فروش فیلم «چند می‌گیری گریه كنی؟» اولین ساخته شاهد احمدلو بعد از ۲۴ روز نمایش در ۲۲ سینمای تهران به مرز ۱۱۲ میلیون تومان رسیده است و در نهایت فیلم «باغ‌های كندلوس» ساخته ایرج كریمی بعد از ۱۷ روز نمایش در ۵ سینمای تهران به فروش ۳۲ میلیون نزدیك شده است. تنها فیلم خارجی این دوره «تاجر ونیزی» با بازی «آل پاچینو» نیز بعد از ۱۴ روز نمایش در یك سینما ۴ میلیون و ۴۹۹ هزار تومان فروخته است.
مرسده امینی
منبع : روزنامه اعتماد
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست