تشویق

دانته گابریل روس ست تی، شاعر و هنرمند قرن نوزدهم، یک بار با پیرمردی ملاقات کرد. پیرمرد چند طرح و نقاشی را در دست داشت و دلش می خواست روس ست تی نگاهی به آنها بیندازد و نظرش را درباره شان بگوید تا معلوم شود که آیا پیرمرد اصولاً استعدادی دارد یا نه. روس ست تی با دقت به طرح ها و نقاشی ها نگاه کرد و در همان چند لحظه اول متوجه شد که کمترین ارزشی ندارند. ولی مرد مهربانی بود و تا جایی که در توان داشت سعی کرد با مهربانی نظرش را به پیرمرد بفهماند.
پیرمرد ناامید شد، اما معلوم بود که قضاوت روس ست تی را قبول دارد. او از این که وقت او را گرفته است، اظهار تأسف کرد و از او خواست تا نگاهی به چند طرح دیگر هم که یک نقاش جوان کشیده بود، بیندازد. روس ست تی طرح ها را دید و بلافاصله بشدت تحت تأثیر استعداد عجیب نقاش قرار گرفت و به پیرمرد گفت که این جوان آینده درخشانی دارد و لایق هر نوع همراهی و همکاری هست و قول داد هر کاری از دستش برآید، برایش بکند.
روس ست تی ناگهان متوجه شد که پیرمرد بشدت یکه خورد. پرسید: «این نقاش جوان کیست؟ پسر شماست؟»
پیرمرد با اندوه سری تکان داد و گفت: «نه ... این من ۴۰ سال پیش است. ۴۰ سال پیشی که اگر کسی مثل شما پیدا می شد و شعله بی نور ایمانم را نسبت به توانایی های خودم شعله ور می کرد، شاید امروز می توانستم در کنار دیگرانی که خدمتی به بشریت کردند، کاری انجام بدهم.»
کلامی که از سر ایمان و اعتقاد به دیگران می گوییم ممکن است زندگی آنها و اطرافیانشان را تغییر دهد.

منبع : روزنامه ایران