مرد بعدی - The Next Man

سال تولید : ۱۹۷۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : مارتین برگمن
کارگردان : ریچارد سارافیان.
فیلمنامه‌نویس : مورتن فاین، آلن ر. تراستمن، دیوید م. وولف وسارافیان، بر مبنای داستانی نوشته تراستمن و برگمن.
فیلمبردار : مایکل چاپمن.
آهنگساز(موسیقی متن) : مایکل کیمن.
هنرپیشگان : شان کانری، کورنلیا شارپ، آلبرت پالسن، آدولفو چلی، مارکو سینت جان، تد بِنیادِس، چارلز سیوفی، خیمه سانچز و جیمز بولت.
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه.


سه مرد عرب، طراحان برنامه شکست نفوذ آمریکا و شوروی در خاورمیانه به قتل می‌رسند. سومین عرب به دست یک زن آدم‌کش حرفه‌ای به‌نام «نیکول اسکات» (شارپ) کشته شد است. مأموریت بعدی «نیکول» کشتن «خلیل عبدالمحسن» (کانری)، وزیر کشور عربستان‌سعودی و جانشین یکی از مقتولان است. «نیکول» به‌دنبال «خلیل» به نیویورک می‌رود که در آنجا در سازمان ملل سخنرانی دارد و در سخنرانی‌اش به خودداری دولتش در حمایت از اوپک اشاره می‌کند. «خلیل» پس از اینکه «نیکول» را در یک حراجی می‌بیند، با او دوست می‌شود و وقتی او را در بازی تخته نرد می‌برد، پیشنهاد می‌کند که بدهی‌اش را در یک تعطیلی آخرهفته در باهاما بپردازد. در باهاما، «نیکول» و «خلیل» که حالا دل‌باخته هم شده‌اند، در ویلای‌شان مورد حمله گروهی تروریست قرار می‌گیرند. «خلیل» با کمک «نیکول» و ملازمش، «حمید» (پالسن) نجات پیدا می‌کند و به نیویورک باز می‌گردد تا قراردادی نفتی با اسرائیل ببندد. «خلیل» با اعلام این که عربستان‌سعودی از اوپک خارج خواهد شد، در سازمان ملل جار و جنجال ایجاد می‌کند. بعدتر، «خلیل»، «حمید» و «نیکول» برای نجات جان خود ناچار می‌شوند با اتوموبیل بگریزند؛ و وقتی در ترافیک گیر می‌افتند، «حمید» به «نیکول» دستور شلیک به «خلیل» را می‌دهد. اما «نیکول» ابتدا به «حمید» شلیک می‌کند و سپس هفت تیرش را به سمت «خلیل» که ناباورانه نگاهش می‌کند، برمی‌گرداند. در فرودگاه لندن، «نیکول» از میان مسافران عبور می‌کند، بی‌خبر از این که آدم‌کشی به دنبالش است.
* طرح داستانی این تریلر درباره توطئه و گرفتاری در آن است. بعضی از موارد ابهام (مثل هویت اجیرکنندگان «نیکول») سنجیده است اما بعضی دیگر نتیجه بی‌دقتی. ابهام روائی که با اغتشاش و عنان گسیختگی ادغام شده، بیشتر ناشی از لحن نامشخص فیلم است. صحنه‌های گردش دو نفره در ویلا با نماهائی از اسکی روی آب، رقص‌های محلی و غذاهای خارجی، به جای آنکه شاعرانه باشد - و مثلاً عاشق شدن «نیکول» را باورپذیر کند - شبیه به آگهی‌های تبلیغاتی از کار درآمده. صحنه‌های سازمان ملل متقاعد کننده‌اند و کانری بازی پُرقدرتی ارائه می‌دهد - با در نظر گرفتن این نکته که او بیشتر برای اغراق‌آمیز کردن نقش انتخاب شده بود و نه تعدیل آن. به جز گرایش او به زندگی سطح بالا، شخصیت سیاسی «خلیل»، با تحولات سیاسی بعدی در خاورمیانه، دیگر به اندازه سال 1976 جذابیت ندارد.