تهدیدهای انقلاب

● پرسش:
در شرایط كنونی چه تهدیدها، آسیبها و آفتهایی انقلاب و نظام اسلامی را به چالش كشیده است لطفاً با الهام از آیات قرآن، اهم محورهای آن را بیان كنید؟
▪ پاسخ:
به طور كلی مجموعه تهدیدها، آفتها و آسیب های انقلاب و نظام اسلامی را در دو عرصه داخلی و خارجی می توان دسته بندی كرد كه هر كدام در جایگاه خود می توانند استمرار انقلاب اسلامی و حیات نظام اسلامی را به چالش كشیده و تاثیرات مخربی از خود بجای گذارند. اما نكته كلیدی و قابل توجه این است كه عوامل تهدیدكننده خارجی مادامی كه زمینه ها و بسترهای داخلی آنها فراهم نباشد. از میزان تاثیرگذاری كمتری برخوردارند بنابر این برای حفظ، تداوم و بقای انقلاب و نظام اسلامی باید، جبهه داخلی را مستحكم و اتحاد و انسجام ملی و اسلامی را در جهت تضعیف و از بین بردن آفتها، آسیبها و تهدیدها تقویت كرد.
الف) عرصه داخلی
در جبهه داخلی ضرورت دارد آحاد مردم با الهام از آموزه های دینی و سنتهای لایتغیر اجتماعی اوضاع فردی و اجتماعی خود را سامان دهند و راه هرگونه نفوذ شیاطین و دشمنان راه خدا را تا رسیدن به سر منزل مقصود و قرب الهی مسدود نمایند. اینك مواردی را كه می تواند زمینه ساز و بسترساز توطئه و نفوذ دشمنان در داخل شود، در محورهای زیر مورد بررسی قرار می دهیم.
۱) غفلت
بدون تردید غفلت افراد جامعه از اجرای دستورات و احكام الهی و شیطنتها و توطئه های دشمنان راه خدا موجب كفران نعمت، و عامل تبدیل فرصت ها به تهدیدها می گردد. خداوند در قرآن می فرماید:
«آیا ننگریستی به حال كسانی كه (شكر) نعمتهای خدا را به كفران نعمت تبدیل كردند و قوم خود را سرای هلاكت در آوردند؟ جهنم است كه آنان در آتش آن وارد می شوند و بد قرارگاهی است. (ابراهیم - ۲۸)
در آیه فوق یكی از مصادیق كفران نعمت كه عدم ایمان به رهبری الهی پیامبر اعظم (ص) است مورد تاكید قرار گرفته و فرموده اند كه این رفتار پایانی جز هلاكت و سرنگونی به «دارالبوار» (خانه بی رونقی و كسادی شدید كه به هلاكت منتهی می شود) ندارد.
۲) نفاق
خط نفاق و تقویت آن در جامعه موجب می گردد كه غالبا افراد جامعه در هنگام موفقیت ها و پیروزی ها جهت بهره برداری از ثمرات آن با قدرت سیاسی همراهی می كنند اما در شرایط حاد شدن تهدیدها و یا بروز آثار شكست، خود را كنار كشیده و از قدرت سیاسی جدا می شوند.
بنابر این قرآن كریم در توصیف این دسته افراد در جامعه می فرماید:
«و از مردم كسانی هستند كه می گویند به خدا ایمان آورده ایم، و چون در راه خدا آزار كشند، آزار مردم را مانند عذاب خدا قرار می دهند. و اگر از جانب پروردگارت پیروزی رسد، حتماً خواهند گفت: ما با شما بودیم. آیا خداوند به آنچه در سینه های جهانیان است آگاه تر نیست؟ و قطعاً خدا كسانی را كه ایمان آورده اند می شناسد و یقیناً منافقان را نیز می شناسد. (عنكبوت - ۱۰)
در این آیات شریفه سخن از مسلمانانی است كه «امنا بالله» می گویند، اما ایمان به عمق جانشان وارد نشده و به باور قلبی نرسیده است. دوستان نیمه راهی كه تا آب و نان، رفاه و امنیتشان برقرار است اظهار اسلام و ایمان می كنند اما همین كه در شرایط سختی، تنگدستی و ناامنی قرار می گیرند از ادامه راه منصرف می شوند. اینان در واقع همان منافقان «خسرالدنیا والاخره » هستند. كه مصداق بارز آنان یعنی همان كوفیان و مسلمانان زبانی حاضر در صحنه كربلا و در مقابل امام حسین (ع) بودند. كوفیانی كه با یك تهدید، فشار و ناامنی دست از امام زمانشان كشیدند و برای حفظ دنیای خود دین و امامشان را فروختند.
۳) جوسازی های مسموم
در میان اصحاب قدرت و افراد صاحب نفوذ در جامعه اگر چنین باشد كه پیروزی ها و موفقیت ها را به خود نسبت دهند و ضعف ها، شكست ها و آسیب ها را به نظام و انقلاب این خود یك آفت خودبینی بزرگی است كه دیر یا زود قدرت سیاسی را به انحراف و شكست نهایی می كشاند قرآن كریم در توصیف این دسته افراد در جامعه می فرماید:
«پس هنگامی كه نیكی (و نعمتی) به آنان روی می آورد، می گفتند این برای (شایستگی) خود ما است و چون گزند و آسیبی به آنان می رسید، به موسی (ع) و همراهانش فال بد می زدند. آگاه باشید كه سرچشمه بدشگونی آنان تنها در نزد خداست (كه آنان را به بدی اعمالشان كیفر می دهد) لكن بیشترشان نمی دانند» (اعراف - ۱۳۱)
عذابهای الهی در دنیا گاه جنبه تادیبی دارد و برای بیدار كردن افراد و امتها نازل می شود و گاه با هدف نابودی، كه خداوند در آیه فوق می فرماید كه عذاب دنیوی فرعونیان برای تادیب آنان بوده است. اما فرعونیان به جای آنكه متذكر شده و در پرتو این عذابها هوشیار و بیدار شوند مشكلات اقتصادی و بلاهای طبیعی را به گردن موسی و مومنان بنی اسراییل می انداختند. حال آنكه منشأ این مشكلات خودشان بودند، و این چیزی نیست مگر خودبینی انسان كه به تعبیر قرآن ریشه در جهل او دارد.

منبع : روزنامه کیهان