در سوگ ماه

نیاز عطش به آب است
اما از رخسار مشک
رنگ آب پریده است
می طلبددستان ساحل
آب را از فرات
اما نه
فرات هم خشکیده است
می رود روز در کام کسوف
گویی در چشمان خورشید
سایه ای آرمیده است
می پوشد صورت زمین را آسمان
گویی برای شب
خسوف را خریده است
برسینه ی زمان
نشسته اند دستان عزا
دستان قمر را
دشنه ظلم بریده است .

عابدین پاپی

منبع : مطالب ارسال شده