بالاتر از نقد؟؟

آن همه جنجال و اعتراض کم سابقه ای که به اشکال گوناگون در حین تماشای "می زاک" و پس از آن در جلسه پرسش و پاسخ فیلم رخ داد تنها بخش کوچکی از هزینه ای است که کارگردان (حسینعلی لیالستانی) و تهیه کننده فیلم‌(جهانگیر کوثری) می بایست بپردازند تا حجم چنین خطاهای غیر قابل جبرانی در سینمای ایران روز به روز کم و کمتر گردد.
لیالستانی در "می زاک" با تداوم همان رویکردی که در تلویزیون با دو سریال "آواز مه" و "بوی گل های وحشی" در پیش گرفته بود، قصه آدم هایی را روایت می کند که در جغرافیای شمال کشور مناسبات عجیب و غریبی را از سر می گذرانند. فیلم مملو است از از دیالوگ های شعاری و تصاویری که انگار هیچ تلاشی برای دکوپاژ مناسب آن ها صورت نگرفته است. در عین حال قرار است "می زاک" پیام های اخلاقی جهان شمولی را نیز صادر کند که آن نیز چون به سطحی ترین شکل ممکن بیان می شود خنده و قهقهه تماشاگر را در پی دارد.
جالب اینجاست که کارگردان اثر نیز نمی تواند انچنان که باید از فیلمش دفاع کند و پاسخ های کوتاه او بر سوالات مطروحه آنچنان مضحک است که حتی بازیگر جوان فیلم (باران کوثری) نیز نمی تواند خنده هایش را پنهان کند و هم سو با اهالی رسانه به تحقیر فیلم می پردازد.در چنین وضعیتی طبیعی است که بازیگر نامدار فیلم (محمدرضا فروتن) در مقام دفاع از فیلم برآید و اعتراضش را آنچنان علنی سازد که واکنش های متفاونی را در پی داشته باشد،اما قبل از همه خود این بازیگر باید بداند که با انتخاب چنین نقش هایی چه ضربه ای به اعتبار خویش می زند.بازیگری که معتقد است بالاتر از نقد احترام است آیا لحظه ای به این مساله فکر کرده است که پس تکلیف احترام فیلم و عوامل آن به شعور،فهم و درک مخاطب و بیننده چه می شود؟
در شرایطی که امکان ساخت فیلم برای کارگردانان استخوان خردکرده سینمای ایران به این راحتی ها فراهم نیست،بر باد رفتن سرمایه مادی و معنوی این سینما به انحاء مختلف، آنچنان تاسف برانگیز است که تاملی دوباره بر مقوله روند ساخت و نمایش فیلم هایی که از بودجه های خاص دولتی و بخش خصوصی تامین می شوند را طلب می کند.

منبع: سی نت
فرهاد خالدار

منبع : سی‌نت