من جاسوس هستم - I SPY

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : ماریو کاسار، بتی تامس، جنو تاپینگ و اندرو واینا
کارگردان : تامس
فیلمنامه‌نویس : ماریان ویبرلی، کورمک ویبرلی، جی شریک و دیوید ران، برمبنای داستان ماریان ویبرلی و کورمک ویبرلی از شخصیت‌هائی خلق شده توسط دیوید فریدکین و مورتن فاین
فیلمبردار : آلیور وود
آهنگساز(موسیقی متن) : ریچارد گیبز و اکسزیبیت
هنرپیشگان : ادی مورفی، اوئن ویلسن، فامکه یانسن، مالکوم مک‌داول، گری کول، فیلم لوئیس، ویو لیکاک و کیت دالاس
نوع فیلم : رنگی، ۹۷ دقیقه


̎الکس اسکات̎ (ویلسن) مأمور امنیتی، مأموریت یافته سلاح باارزش و گران‌قیمتی را که گم شده، بیابد: این سلاح، یک جت جنگی است که نه تنها از دید رادار بلکه از دید انسان نیز می‌تواند مخفی بماند. ̎اسکات̎ باخبر می‌شود که مأموری یاغی، جت را به ̎گاندراس̎ (مک‌داول)، قاچاقچی اسلحهٔ ثروتمند فروخته است. ̎اسکات̎ پس از آن که فرصت گیر انداختن ̎گاندراس̎ از کف می‌کدهد، نقشهٔ دیگری می‌کشد: ظاهراً ̎گاندراس̎ یکی از طرفداران پر و پا قرص مسابقات بوکس است و بنابراین، ̎اسکات̎ برای آن‌که بتواند به درون تشکیلات او نفوذ کند، ̎کلی رابینسن̎ (مورفی)، یک قهرمان کهنه‌کار میان‌وزن را استخدام می‌کند که خودشیفتگی‌اش به همان اندازهٔ قابلیت‌هایش در درون رینگ است. ̎رابینسن̎ از فکر تجربهٔ جاسوسی‌اش به هیجان آمده ولی شخصیت‌های ̎اسکات̎ و ̎رابینسن̎ حالت روغن و آب را دارد و پادرمیانی‌های مأموران دیگر، ̎ریچل̎ (یانسن) و ̎کارلوس̎ (کول) نیز به خواباندن غائله کمکی نمی‌کند...
● من جاسوس هستم یکی دیگر از محصولات سینمائی است که براساس مجموعه‌ای تلویزیونی (۱۹۶۵ ـ ۱۹۶۸) ساخته شده؛ ولی این یکی آن حالت جسورانه و اصیل مجموعه را که نقطهٔ عطفی در تاریخ تلویزیون به شمار می‌آمد، ندارد و صرفاً در پی طیف گسترده‌ای از کمدی‌های گذشتهٔ مورفی و ویلسن قرار می‌گیرد. تنها جذابیت فیلم، بده ـ بستان‌های تند و تیز مورفی و ویلسن است که هر دو وقتی می‌درخشند که یک ̎یار̎ داشته باشند. مجموعهٔ تلویزیونی من جاسوس هستم در دههٔ ۱۹۶۰ با بازیِ بیل کازبی و رابرت کالپ، انقلابی در مجموعه‌های تلویزیونی ایجاد کرد چون نخستین بار بود که یک زوج بازیگر سفید و سیاه‌پوست را کنار هم قرار می‌داد. نگرش مجموعه راحت و بی‌قید بود و کمدی را با صحنه‌های محکم اکشن در هم می‌آمیخت. بازسازی سینمائی آن مجموعه به‌طور اجتناب‌ناپذیری موانع قرن بیست و یکم را پیش‌رو دارد و باید اجباراً ضرباهنگ تندتری داشته باشد. اما به هر حال بهترین لحظات فیلم آن‌جا هستند که به ̎الکس اسکات̎ و ̎کلی رابینسن̎ اجازه داده شده تا به دوئلی کلامی بپردازند. بی‌حس‌وحالیِ فیلم به این خاطر است که نتوانسته از امکانات یک مجموعهٔ قدیمی به نفع خود استفاده کند. از آن گذشته برخی از تصمیمات سازندگان فیلم، عجیب و غلط بوده‌اند: ̎کلی̎ (شخصیت تنیس‌باز کالپ که جاسوس شده) این‌جا سیاه‌پوست است و بوکسور، و در همان حال، ̎الکس̎ (شخصیت ̎پرینستنِ̎ خارجی) که آموزش جاسوسی دیده، برخلاف مجموعه سفیدپوست شده است. نکتهٔ مهم دیگر، غیبت ̎تم̎ اصلی موسیقی فراموش‌نشدنی و به شدت مدرن مجموعه است که مثل مأموریت: غیرممکن (۱۹۶۶ ـ ۱۹۷۳) یکی از بهترین موسیقی‌های دوره‌اش بود.