جمعه, ۲۴ اسفند, ۱۴۰۳ / 14 March, 2025
مجله ویستا
آل‌پاچینو در یک نگاه؛ اسطوره معتاد هارلم که ستاره شد
▪ تاریخ تولد: ۲۵ آوریل ۱۹۴۰
▪ محل تولد: نیویورك
▪ دلیل اشتهار: بازی در فیلمهای پدرخوانده و بوی خوش زن
«آل پاچینو» راه اشتهار و ستارگی را از تئاترهای نیویورك آغاز كرد و پس از ورود به سینما به دلیل حضور در فیلمی بزرگ چون «پدرخوانده» كه نامزدی اسكار بهترین بازیگری را برایش به ارمغان آورد، بسرعت تبدیل به یك ستاره تابناك شد. در دهه هفتاد میلادی، پاچینو هم میان منتقدان و هم طرفداران عادی سینما یك چهره پرطرفدار و محبوب بود و با بازی در شماری فیلم عالی چون «سرپیكو» در نقش یك پلیس واقعی كه نامزدی اسكار را برایش داشت، پدرخوانده ۲ (نامزدی اسكار)، بعدازظهر سگی (نامزدی اسكار) و عدالت برای همه (نامزدی اسكار) موقعیتش را بهبود بخشید. در دهه هشتاد این بازیگر بزرگ فقط در شمار كمی فیلم بازی كرد اما در دهه نود، باز هم حضور پرشمار در فیلمهای موفقی چون بوی خوش زن (برنده اسكار)، گلن گری گلن راس (نامزدی اسكار)، التهاب (دنیرو هم در این فیلم بود) و نفوذی (با بازی راسل كرو) داشت.
پاچینو، به عنوان یكی از قدرتمندترین بازیگران تاریخ سینما كه روز به روز بر قدرتش افزوده می‌شود، در سال ۲۰۰۰ به بعد هم در شماری فیلم خوب چون «بی‌خوابی»، «یارگیری» و «دو نفر برای پول» بازی كرده است.
▪ شغل: بازیگر، كارگردان، نویسنده
▪ نوع بهترین نقش‌ها: درام جنایی
▪ نقاط برجسته كارنامه: پدرخوانده ۲، سرپیكو، پدرخوانده
▪ اولین نقش مهم: وحشت در نیدل پارك (۱۹۷۱)
حسن بزرگ كار پاچینو در این است كه در تمام طول دوران كاری‌اش كه كم‌كم به چهل سال نزدیك می‌شود همواره جزو بهترین‌های حرفه‌اش بوده است و این خوب بودن چنان است كه با نگاه به كارنامه این هنرپیشه شماری از بهترین فیلمهای تاریخ سینما پیش چشم نگرنده ردیف می‌شود.
این هنرپیشه در محله هارلم شرقی به دنیا آمده، در برانكس جنوبی رشد كرده و سپس به مدرسه بازیگری رفته، اما در سن هفده‌سالگی از آن مدرسه اخراج شده است. سالهای بعد را او مدام در حال تغییر شغل بوده است، در حالی كه به تنهایی بازیگری هم می‌خوانده و در تئاترهای نه‌چندان مهم برادوی ظاهر می‌شده است. در سال ۱۹۶۶، پاچینو برای تحصیل و تمرین در «اكتورز استودیو» پذیرفته شد و پس از یك كار با «جیمز ارل جونز»، در نمایش «سرخپوست برانكس را می‌خواهد» در نقش یك جوان خشن خیابانی، جایزه بهترین بازیگر تئاتر موسوم به «ابی» را در فصل تئاتری ۱۹۶۸۱۹۶۷ به دست آورد. یك سال بعد، او با بازی در نمایش «آیا ببر هم كراوات می‌زند؟»
اولین نمایش خود را در برادوی اجرا می‌كند. این نمایش با اینكه پس ازچهل اجرا متوقف می‌شود، اما پاچینو بخاطر بازی در نقش یك معتاد موادمخدر بسیار تحسین می‌شود و جایزه «تونی» را هم به دست می‌آورد. در سال ۱۹۶۹، پاچینو با بازی در فیلم نه چندان موفق «من، ناتالی» وارد سینما می‌شود. پس از اولین تجربه كارگردانی تئاتر در سال ۱۹۷۰ با نمایش «موش‌ها»، یك سال بعد از اولین فیلمش با فیلم «وحشت در نیدل پارك» به روی پرده‌های سینما باز می‌گردد و باز هم نقش یك معتاد را بازی می‌كند. برای نزدیك شدن به نقش او و همبازی‌اش «كیتی وین» تحقیقات گسترده‌یی را میان موادفروشان و نیز كلینیك‌های ترك موادمخدر انجام می‌دهند. با اینكه فیلم چندان موفق نمی‌شود، اما «پاچینو» را منتقدان بسیار تحسین می‌كنند. فیلم بعدی او حماسه مافیایی «فرانسیس فورد كاپولا» به نام «پدرخوانده» است.
پاچینو در نقش «مایكل كورلئونه» در نقش پسر یك پدرخوانده مافیایی كه مجبور می‌شود شغل خانوادگی را ادامه دهد، به مقام یك ستاره بزرگ می‌رسد و بخاطر اجرای پر از طراوت و پر از روح و تازگی این نقش نامزد اسكار بهترین هنرپیشه نقش مكمل می‌شود. فیلم بعدی او «مترسك» كمتر از این فیلم گرما داشت، اما پس از آن «پاچینو» در فیلم پلیسی «سرپیكو» درخشان ظاهر می‌شود، همچنان كه این حضور درخشان در فیلم «پدرخوانده ۲» هم تكرار می‌شود و سومین نامزدی اسكار را برای پاچینو به ارمغان می‌آورد. درام حقیقی «بعدازظهر سگی» كه در آن «پاچینو» نقش یك سارق را بازی می‌كند تا با سرقت یك بانك پول لازم برای عمل جراحی رفیقش را به دست آورد، یك موفقیت دیگر است كه دیگر برای طرفداران این هنرپیشه عادی شده است.
اما در سال ۱۹۷۷، فیلم «بابی دیرفیلد» كه یك فیلم در مورد مسابقات اتومبیلرانی بود فاجعه از كار درآمد. بعد از آن پاچینو یك بار دیگر به برادوی بازگشت و دومین جایزه «تونی»اش را بخاطر بازی در نمایش «تمرینات بنیانی پاولا هاول» به دست آورد. پس از بازگشت به هالیوود او در فیلم «عدالت برای همه» ظاهر شد كه اگرچه چندان هم منتقدان را تهییج نكرد اما سینمادوستان را یك بار دیگر با شكوه بازی آل‌پاچینو آشنا ساخت.
فیلم بحث‌برانگیز «گشت‌زنی» ساخته ویلیام فریدكین فیلم بعدی پاچینو بود كه در آن نقش یك پلیس نیویوركی را در دادگاه یك قاتل سریالی كه هموسكسوال‌ها را به قتل رسانده بود بازی می‌كرد. این فیلم هم چندان فیلم درخشانی نشد، همچنان كه كمدی «نویسنده، نویسنده!» و فیلم خشن و بازسازی شده «صورت زخمی» به رغم تمام زیبایی‌شان نتوانستند اوجی دوباره برای این هنرپیشه افسانه‌یی باشند.
اما به هرحال، هم‌اكنون این فیلم از معروف‌ترین و محبوب‌ترین فیلم‌هایی است كه «آل‌پاچینو» بازی كرده و هر سال كه می‌گذرد و فیلمهای جدید خشن می‌آیند طراوت بازی این هنرپیشه در «صورت زخمی» بیشتر خود را به رخ می‌كشد. به هرحال، اینها با اینكه چندان هم آثار درخشانی نبودند، اما هیچ‌كدام نمی‌توانستند مقدمه‌یی برای شكست مقدر فیلم تاریخی «انقلاب» در سال ۱۹۸۵ باشند و آن را پیش‌بینی كنند. این فیلم با بودجه بیست و هشت میلیون دلار ساخته شد اما در فروش كلی فقط توانست یك میلیون دلار بفروشد. پس از آن فیلم، «آل پاچینو» خودش را از منظر تماشاگران مخفی كرد و فیلم خودش را به نام «Local Stigmatic» كارگردانی كرد و این فیلم البته به جز یك نمایش كوتاه در موزه هنرهای مدرن نیویورك، اكرانی نداشت. این دوران دوری پاچینو از سینما را رقم زد، با اینكه در همین دوره هم در اخبار سینمایی همیشه نام او در فیلم‌ها به عنوان شایعه بود، اما او در این چهار سال هیچگاه در فیلمی ظاهر نشد.
در نهایت در سال ۱۹۸۹، پاچینو با فیلم پرهیجان «دریای عشق» به دنیای سینما بازگشت. فیلم بسیار موفق و پرفروش بود و ناگهان پاچینو دوباره عنوان ستارگی‌اش را بازیافت. سپس یك نقش كاملا متفاوت در نقش یك گانگستر در فیلم «دیك تریسی» ششمین نامزدی اسكار را برایش به ارمغان آورد. «پدرخوانده ۳» فیلم بعدی این هنرپیشه بود كه آنطور كه باید انتظار می‌رفت با موفقیت تجاری و البته انتقادی روبرو نشد.
در سال ۱۹۹۱، فیلم كمدی رمانتیك، «فرانكی و جانی» یك فیلم موفق بود، اما سال بعدش برای «پاچینو» سال موفق‌تری بود و فیلمهای تحسین‌شده «گلن گری گلن راس» و «بوی خوش زن» را بازی كرد كه در این فیلم دوم «آل پاچینو» برنده جایزه اسكار شد. پاچینو در سال ۱۹۹۳ در فیلم «راه كارلتیو» با «برایان دی پالما» دوباره همكاری كرد و سپس در فیلم عالی و تحسین شده «التهاب» ساخته «مایكل مان»، در نقش مقابل «رابرت دنیرو» نقش یك پلیس خودرای را بازی كرد.
فیلم سیاسی «سیتی هال» فیلم بعدی او بود، اما حضور اصلی پاچینو در سال ۱۹۹۶، نویسندگی، كارگردانی و بازی در فیلم «در پی ریچارد» بود كه اهمیت و اعتباری مضاعف به «آل‌پاچینو» داد. در سال ۱۹۹۷ پاچینو در مقابل دو ستاره جوان هالیوودی بازی كرد، اول در «دانی براسكو» با «جانی دپ» همبازی شد و سپس با «كیانو ریوز» در «وكیل مدافع شیطان» حاضر شد. نقش‌های بعدی او در «نفوذی» و «هر یكشنبه» چندان توجهی جلب نكردند و سپس در سال ۲۰۰۰ او در فیلم «كافه چینی» براساس نمایشنامه‌یی به همین نام بازی كرد. این فیلم دوری دو ساله او را از پرده سینما پایان داد و سپس پس از یك دوری دو ساله دیگر، پاچینو در سال ۲۰۰۲ با چهار فیلم «بی‌خوابی»، «سیمون»، «مردمی كه می‌شناسم» و «یارگیری» جزو پركارترین بازیگران بود.«پاچینو» به هرحال جزو بهترین‌های بازیگری است. او در طیف وسیعی از نقش‌ها همواره درخشیده و به جماعت سینمارو ثابت كرده كه او یك بازیگر همه‌فن حریف، انرژیك، پرتوان و ماجراجوست. شاید در این صفات او در تاریخ سینما بی‌همتا باشد.
منبع : روزنامه اعتماد
ایران مسعود پزشکیان دولت چهاردهم پزشکیان مجلس شورای اسلامی محمدرضا عارف دولت مجلس کابینه دولت چهاردهم اسماعیل هنیه کابینه پزشکیان محمدجواد ظریف
پیاده روی اربعین تهران عراق پلیس تصادف هواشناسی شهرداری تهران سرقت بازنشستگان قتل آموزش و پرورش دستگیری
ایران خودرو خودرو وام قیمت طلا قیمت دلار قیمت خودرو بانک مرکزی برق بازار خودرو بورس بازار سرمایه قیمت سکه
میراث فرهنگی میدان آزادی سینما رهبر انقلاب بیتا فرهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سینمای ایران تلویزیون کتاب تئاتر موسیقی
وزارت علوم تحقیقات و فناوری آزمون
رژیم صهیونیستی غزه روسیه حماس آمریکا فلسطین جنگ غزه اوکراین حزب الله لبنان دونالد ترامپ طوفان الاقصی ترکیه
پرسپولیس فوتبال ذوب آهن لیگ برتر استقلال لیگ برتر ایران المپیک المپیک 2024 پاریس رئال مادرید لیگ برتر فوتبال ایران مهدی تاج باشگاه پرسپولیس
هوش مصنوعی فناوری سامسونگ ایلان ماسک گوگل تلگرام گوشی ستار هاشمی مریخ روزنامه
فشار خون آلزایمر رژیم غذایی مغز دیابت چاقی افسردگی سلامت پوست