برخیز و صبوح را بیارا

برخیز و صبوح را بیارا		پرلخلخه کن کنار ما را
پیش آر شراب رنگ آمیز		ای ساقی خوب خوب سیما
از من پرسید کو چه ساقیست		قندست و هزار رطل حلوا
آن ساغر پرعقار برریز		بر وسوسه محال پیما
آن می که چو صعوه زو بنوشد		آهنگ کند به صید عنقا
زان پیش که دررسد گرانی		برجه سبک و میان ما آ
می‌گرد و چو ماه نور می‌ده		حمرا می ده بدان حمیرا
ما را همه مست و کف زنان کن		وان گاه نظاره کن تماشا
در گردش و شیوه‌های مستان		در عربده‌های در علالا
در گردن این فکنده آن دست		کان شاه من و حبیب و مولا
او نیز ببرده روی چون گل		می‌بوسد یار را کف پا
این کیسه گشاده از سخاوت		که خرج کنید بی‌محابا
دستار و قبا فکنده آن نیز		کاین را به گرو نهید فردا
صد مادر و صد پدر ندارد		آن مهر که می‌بجوشد آن جا
این می آمد اصول خویشی		کز سکر چنین شدند اعدا
آن عربده در شراب دنیاست		در بزم خدا نباشد آن‌ها
نی شورش و نی قیست و نی جنگ		ساقیست و شراب مجلس آرا
خاموش که ز سکر نفس کافر		می‌گوید لا اله الا