ای خواجه تو عاقلانه می‌باش

ای خواجه تو عاقلانه می‌باش		چون بی‌خبری ز شور اوباش
آن چهره که رشک فخر فقرست		با ناخن زشت خویش مخراش
آن بت به خیال درنگنجد		بت‌ها به خیال خانه متراش
جمله بت و بت پرست چون اوست		غیر کل و جمله چیست جز لاش
نی فهم کنند خلق این را		نی دستوری که دم زنم فاش
این ماش برنج احولانست		ور نی نه برنج هست و نی ماش
پایان‌ها را کجا شناسند		چون پوشیدست رشک روهاش
گر می‌دزدی ز زندگان دزد		ای دزد کفن به شب چو نباش
اما ز قضاست مات من مات		هم حکم قضاست عاش من عاش
خامش که ز شب خبر ندارد		آن کس که به روز خورد خشخاش