تغذیه شترمرغ‌های مولد

غذا يکى از عوامل مهم در توليدمثل شترمرغ است. ميزان توليدمثل با تعداد تخم‌هاى گذاشته شده و ميزان بارورى (Fertility)، آنها نسبت جوجه‌هاى هچ شده (Hatching rate)، و ميزان ماندگارى (Survial rate)، جوجه‌ها محاسبه مى‌گردد. غذاى کم کيفيت ضعيف نتايج نااميدکننده‌اى در بر داشته و حتى شترمرغ تمايل به جفتگيرى نيز نخواهد داشت. از دادن غذاى اضافى نيز بايستى پرهيز نمود چرا که توانائى پرنده را مختل نموده و تخم‌هاى چنين پرندگانى اغلب ميزان بارورى کمى دارند. علائم عينى چاقى يا سوء تغذيه در پرنده، شامل کمانى شدن شکم و پشت و نيز تغيير رنگ پوست مى‌باشد. رنگ زرد دلالت بر افزايش چربى و برعکس رنگ سبز تا آبى دلالت بر ضعف تغذيه دارد.

بدين‌منظور جيره بايستى براساس کارائى شترمرغ‌هاى مادر تنظيم گردد. در اين خصوص بين فصل توليدمثل و فصل استراحت فرق وجود دارد. فصل توليدمثل شامل دوران جفتگيرى و تخمگذارى و نيز نشستن روى تخم و جوجه‌درآوردى (در جوجه‌کشى طبيعي) مى‌باشد. در صورت استفاده از ماشين جوجه‌کشى و برداشت مداوم تخم‌ها از آشيانه، دوران تخم‌گذارى يک شترمرغ به ۴ تا ۶ ماه مى‌رسد.

جفتگيرى مى‌تواند با افزايش پروتئين جيره آغاز گردد. چراى طبيعى و با گياهان متنوع اثر بسيار مثبتى در توليدمثل پرندگان دارد. پرندگان در دوران تخمگذارى براى توليد تخم، به مقادير معتنابهى انرژى و پروتئين نياز دارند. وجود ويتامين‌ها و مواد معدنى به‌اندازه کافى و متعادل (به‌خصوص کلسيم، فسفر، منگنز و روي) نقش مهمى در توليد تخم‌هاى نطفه‌دار ايفاء مى‌کند. هرچند تجارب به‌دست آمده در ناميبيا نشان داده که توليد تخم‌هاى بى‌نطفه به علت استفاده از جيره‌هاى غنى از کلسيم در طى دوران تخمگذارى بوده است. افزايش مقدار کلسيم استفاده از منگنز و روى را که براى بارورى ضرورى مى‌باشند مهار مى‌نمايد، متعاقباً شترمرغ نر نيز با ماده جفت نمى‌شود. براى رفع اين معضل مى‌توان ترکيبات منگنز و روى را تزريق نمود.