ما در بر وی خلق فرو بسته‌ایم باز

ما در بر وی خلق فرو بسته‌ایم باز		در شاهد خیال تو پیوسته‌ایم باز
دل جوش می‌زند ز تمنای وصل تو		ما را مبین که ساکن و آهسته‌ایم باز
با هجر و درد و محنت و اندوه عشق تو		یک اتفاق کرده و نگسسته‌ایم باز
رنگ ریا و زنگ نفاق و نشان کبر		از خود به خون دیده فرو شسته‌ایم باز
ای سنگدل، که تیغ جفا بر کشیده‌ای		رو مرهمی بساز که دل خسته‌ایم باز
گفتی: به راستی دلت از ما شکسته شد		خود کی درست بود؟ که بشکسته‌ایم باز
ما را تویی ر هر دو جهان و بیاد تو		چون اوحدی ز هر دو جهان رسته‌ایم باز