فعالیت بدنی در دیابت

اثر فيزيولوژيک فعاليت: در مورد سوخت و ساز گلوکز، فعاليت يک محرک قوى براى برداشت و مصرف گلوکز توسط بافت عضلانى مى‌باشد. انسولين پلاسما در طى فعاليت کاهش مى‌يابد و همزمان با افزايش گلوکاگون پلاسما و ديگر هورمون‌هاى تنظيم‌کننده متضاد باعث تحريک در افزايش توليد گلوکز توسط کبد به‌منظور رفع نياز به برداشت افزايش‌ يافتهٔ گلوکز توسط عضلات فعال مى‌شود. در نتيجه، سطح گلوکز خون به‌مدت ۲-۱ ساعت در طى فعاليت مداوم بدون دريافت غذا ثابت مى‌ماند.

به‌هر صورت، در تمرينات يا فعاليت مداوم با شدت بالا مصرف غذاهاى کربوهيدراته به‌منظور نگهدارى سطح گلوکز خون و تسريع در بازيافت مفيد مى‌باشد. در فعاليت‌هاى طولانى با شدت متوسط تا زياد، نظير دو ماراتن، دوچرخه‌سوارى و پاروزني، سطح گلوکز خون در صورت تأخير در برون‌دهى گلوکز کبدى به‌خاطر تخليهٔ ذخاير گليکوژن کبدى در مصرف بالا تمايل به کاهش نشان مى‌دهد.

فعاليت هوازى مکرر حساسيت انسولين را در سراسر بدن افزايش مى‌دهد. اين اثر قابل توليد براى ۱۵-۱۲ ساعت به‌واسطهٔ يک جلسه تمرين و زمان طولانى‌تر توسط تمرينات منظم خواهد بود. بسيارى از تغييرات هورمونى طى فعاليت رخ مى‌دهد و نه تنها تنظيم سوخت و ساز گلوکز بلکه تغييرات قلبى - عروقى و دماى بدن، به‌علاوه هموستاز مايع الکتروليت بدن را نيز به‌عهده دارد. همچنين فعاليت فيزيکى منظم پروفايل ليپيد را به‌صورت افزايش در ليپوپروتئين با چگالى بالا (HDL) بهبود داده، در حالى‌که سطح کلسترول تام تغيير چندانى نشان نمى‌دهد.