بود در مرو شاه جان زالی

بود در مرو شاه جان زالی		همچون زال جهان کهنسالی
روزی آمد ز خنجر ستمی		بر وی از یک دو لشکری المی
از تظلم زبان چو خنجر کرد		روی در رهگذار سنجر کرد
دید کز راه می‌رسد سنجر		برده از سرکشی به کیوان سر
بانگ برداشت کای پریشان کار		کوش خود سوی سینه‌ریشان دار!
گوش سنجر چو آن نفیر شنید		بارگی سوی گنده‌پیر کشید
گفت کای پیرزن! چه افتادت		که ز گردون گذشت فریادت؟
گفت: «من رنجکش یکی زال‌ام		کمتر از صد به اندکی سال‌ام
خفته در خانه‌ام سه چار یتیم		دلشان بهر نیم نان به دو نیم
غیر نان جوین نخورده طعام		کرده شیرین دهان ز میوه به نام
با من امسال گفت و گو کردند		وز من انگور آرزو کردند
سوی ده جستم از وطن دوریی		تن نهادم به رنج مزدوری
دستم اینک چو پنجه‌ی مزدور		ز آبله پر، چو خوشه‌ی انگور
چون ز ده دستمزد خود ستدم		پر شد از آرزویشان سبدم
با دل خرم و لب خندان		رو نهادم به سوی فرزندان
یک دو بیدادگر ز لشکر تو		در ره عدل و ظلم یاور تو
بر من خسته غارت آوردند		سبدم ز آرزو تهی کردند
این چه شاهی و مملکتداری‌ست؟		در دل خلق، تخم غم کاری‌ست؟
دست از عدل و داد داشته‌ای		ظالمان بر جهان گماشته‌ای
گرچه امروز نیست حد کسی		که برآرد ز ظلم تو نفسی،
چون هویدا شود سرای نهفت		چه جواب خدای خواهی گرفت؟
دی نبودت به تارک سر، تاج		وز تو فردا اجل کند تاراج
به یک امروزت این سرور، که چه؟		در سر این نخوت و غرور، که چه؟
قبه‌ی چتر تو گشت بلند		سایه‌ی ظلم بر جهان افگند
تو نهاده به تخت، پشت فراغ		میوه‌ی عیش می‌خوری زین باغ
بیوگان در فغان ز میوه‌بری		تو گشاده دهان به میوه‌خوری
چشم بگشا! چون عاقبت‌بینان		بنگر حال زار مسکینان!»
شاه سنجر چون حال او دانست		صبر بر حال خویش نتوانست
دست بر رو نهاد و زار گریست!!!		گفت با خود که این چه کارگری‌ست؟
تف برین خسروی و شاهی ما!!		تف برین زشتی و تباهی ما!!
شرم ما باد از این جهانداری!!		شرم ما باد از این جهانخواری!!
ما قوی شاد و دیگران ناشاد!!		ما خوش آباد و ملک، ناآباد!!