بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم		مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم
زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست		بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم
هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت		تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم
عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم		کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم
می خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار		این موهبت رسید ز میراث فطرتم
من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش		در عشق دیدن تو هواخواه غربتم
دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف		ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم
دورم به صورت از در دولتسرای تو		لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم
حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان		در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم