خصوصیات پاراگراف

۱. مقدارى از متن است که فقط يک اينده ساده را بيان مى‌کند.

۲. بهتر است اندازه‌اش بين ۱۰۰ تا ۱۵۰ کلمه باشد، البته نمى‌توان اندازه مشخص و قطعى تعيين کرد.

۳. با يک يا دو جمله اصلى شروع مى‌شود که در آنها ايده اصلى مطرح مى‌شود. در نوشتن اين جمله‌(ها) وارد جزئيات نمى‌شويم اما حين نوشتن آن، بايد جزئيات نوشتپار را در ذهن داشته باشيم. اين جمله‌(ها) بايد کاملاً صحيح نوشته شوند (از جهات مختلف) و اساساً بايد گزاره‌اى درست باشد زيرا ساير جملات نوشتپار چيزى جز بسط و شرح همين جمله‌(ها) نيست.

۴. داراى تعدادى جمله توضيحى است که به کمک آنها، ايده طرح شده در جمله(هاي) آغازين شرح داده مى‌شود و هر جمله آن بايد منطقاً دنباله جمله بعدى باشد. ضمن اينکه نکات مهم مرتبط با ايده بايد با جملات مهم‌تر و پرمعناتر بيان شوند.

۵. واحد کنترل کمى - کيفى و نيز واحد انتقال اطلاعات است.

۶. بين هر دو نوشتپار پى‌ در پي، بايد ارتباط معنايى و انسجام مفهومى و ساختارى برقرار شود. براى اين منظور، هر نوشتپار را با عبارت يا جمله‌اى ارتباطدهنده با نوشتپار فبلي، شروع مى‌کنيم. اين کار البته دقت و ظرافت خاصى لازم دارد.

۷. ايده‌اى که در يک نوشتپار از يک متن علمى يا فنّى مطرح و تشريح مى‌شود معمولاً مربوط است به:

- تعريف يک مفهوم، پديده، روش يا مسئله

- رده‌بندى پديده‌ها يا روش‌ها

- مقايسه پديده‌ها، روش‌ها و ...

- تحليل و بررسى يک پديده يا روش

- ارائه مثال از يک پديده و شرح آن

۸. هر نوشتپار را مى‌توان يک تصنيف در مقياس کوچک دانست که به خودى خود، مثل هر تصنيفي، کامل است و در عين حال حول يک ايده مشخص و واحد توليد مى‌شود. (وحدت موضوع دارد)

۹. جملات نوشتپار توالى منطقى دارند (بويژه در متون علمى - فني). به اين ويژگي، توالى مى‌گوييم.

۱۰. نکات مهم با جملات بامعنى‌تر، صريح‌تر و با تأکيد بيشتر نوشته مى‌وند. اين ويژگى ‌نوشتپار را تأکيدمندى مى‌ناميم.