تماشا مرو نک تماشا تویی

تماشا مرو نک تماشا تویی		جهان و نهان و هویدا تویی
چه این جا روی و چه آن جا روی		که مقصود از این جا و آن جا تویی
به فردا میفکن فراق و وصال		که سرخیل امروز و فردا تویی
تو گویی گرفتار هجرم مگر		که واصل تویی هجر گیرا تویی
ز آدم بزایید حوا و گفت		که آدم تو بودی و حوا تویی
ز نخلی بزایید خرما و گفت		که هم دخل و هم نخل خرما تویی
تو مجنون و لیلی به بیرون مباش		که رامین تویی ویس رعنا تویی
تو درمان غم‌ها ز بیرون مجو		که پازهر و درمان غم‌ها تویی
اگر مه سیه شد همو صیقلست		تو صیقل کنی خود مه ما تویی
وگر مه سیه شد برو تو ملرز		که مه را خطر نیست ترسا تویی
ز هر زحمت افزا فزایش مجو		که هم روح و هم راحت افزا تویی
چو جمعی تو از جمع‌ها فارغی		که با جمع و بی‌جمع و تنها تویی
یکی برگشا پر بافر خویش		که هم صاف و هم قاف و عنقا تویی
چو درد سرت نیست سر را مبند		که سرفتنه روز غوغا تویی
اگرعالمی منکر ما شود		غمی نیست ما را که ما را تویی
مرو زیر و ما را ز بالا مگیر		به پستی بمنشین که بالا تویی
من و ما رها کن ز خواری مترس		که با ما تویی شاه و بی‌ما تویی
بشو رو و سیمای خود درنگر		که آن یوسف خوب سیما تویی
غلط یوسفی تو و یعقوب نیز		مترس و بگو هم زلیخا تویی
گمان می‌بری و این یقین و گمان		گمان می‌برم من که مانا تویی
از این ساحل آب و گل درگذر		به گوهر سفر کن که دریا تویی
از این چاه هستی چو یوسف برآ		که بستان و ریحان و صحرا تویی
اگر تا قیامت بگویم ز تو		به پایان نیاید سر و پا تویی