سحری کرد ندایی عجب آن رشک پری

سحری کرد ندایی عجب آن رشک پری		که گریزید ز خود در چمن بی‌خبری
رو به دل کردم و گفتم که زهی مژده خوش		که دهد خاک دژم را صفت جانوری
همه ارواح مقدس چو تو را منتظرند		تو چرا جان نشوی و سوی جانان نپری
در مقامی که چنان ماه تو را جلوه کند		کفر باشد که از این سو و از آن سو نگری
گر تو چون پشه به هر باد پراکنده شوی		پس نشاید که تو خود را ز همایان شمری
بمترسان دل خود را تو به تهدید خسان		که نشاید که خسان را به یکی خس بخری
حیله می‌کرد دلم تا ز غمش سر ببرد		گفتم ای ابله اگر سر ببری سر نبری
شمس تبریز خیالت سوی من کژ نگریست		رفتم از دست و بگفتم که چه شیرین نظری