ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی

ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی		دورم به فراق تو ز هر خوابی و خوردی
این سرخی من و زردی رخ تست		ورنه من مسکین کیم از سرخی و زردی؟
بدخواه که بر دوری ما رشک چنین برد		گر با تو بدیدی که نشستیم چه کردی؟
گو: جمله جهان تیغ برآرید، که با کس		ما را سر پرخاش نماندست و نبردی
روی از سخن سرد حسودان نتوان تافت		خالی نبود عاشقی از گرمی و سردی
ما را جهان جز سخن دوست مگویید		زنهار! که این باغ بدادیم بوردی
کاری به از اندیشه‌ی آن یار ندیدیم		بشنو که: چنین کار برآید ز نوردی
در هیچ قدح بهتر ازین می نتوان یافت		دریاب که: هر قطره ازین باده و مردی
ای اوحدی، اندیشه مکن ز آتش دوزخ		گر می‌رسی از خاک در دوست به گردی