در سبب نظم این جواهر، و سر رشته‌ی دقت را درو کشیدن، ...

چون من بدو نامه زین ورق پیش		راندم قلمی ز نکته‌ی خویش
از روح قدس شنیدم آواز		کای کرده لب تو گوش من باز
نی آن رقم خیال کردی		بل جادویی حلال کردی
آن به که کنون، درین تفکر		کاهل نشوی به سفتن در
یک شیشه که خوش فرو توان برد		بهتر ز دو صد سبوی پر درد
هر گه که علم شدی به کاری		در غایت آن به کوش باری
از اندک خوب شو فسانه		نی از حشوات بی کرانه
یک دانه‌ی نار پخته، در کام		بهتر زد و صد سبوی پر درد
یک شاخ که میوه‌ای دهد تر		بهتر ز هزار باغ بی بر
یک صفحه پر از خلاصه‌ی شوق		بهتر ز دو صد کتاب بی ذوق
آن کس که رقاق میده یابد		از بهر سبوس کی شتابد
کوته سخنی، ستوده حالیست		بسیار سخن زدی ، ملالیست
در گوش من از سپهر نیلی		آمد چو نداء جبرئیلی
خوش خوش، به توکل خداوند		دریای گهر گشادم از بند
هان ای شنونده‌ی خبردار		کردم خبرت، بیا و بردار
آن موج زنم کنون، که از در		گردد همه دامن جهان پر
نقشی که به نامه‌ی نحست است		هر چند که یک به یک درست است
من نیز چنانک خواندم این حرف		اینجا همه کرد خواهمش صرف
تا سر خوش جام اولین دست		گردد ز شراب دومین مست
چون ساقی پیش صاف را برد		عیبم نکند کسی بدین درد،
یارب، چو تمام گردد این ماه		در وی مدهی خسوف را راه
امید که گاه ناامیدی		بخشی، سیه‌ی مرا سپیدی
چون یافت دل این امیدواری		ای خامه بیار تا چه داری