دارم از دست تو بر سر افسر بی‌غیرتی

دارم از دست تو بر سر افسر بی‌غیرتی		می‌برم آخر سر خود با سر بی‌غیرتی
سر چو نقش بستر از جا برندارد هرکه او		همچو من پهلو نهد بر بستر بی‌غیرتی
از جبینم کوکبی می‌تابد و می‌خوانمش		بنده‌ی داغ عشق و غیرت اختر بی‌غیرتی
هست در زیر نگینم کشوری عالی سواد		نام او در ملک غیرت کشور بی‌غیرتی
در ریاض وصل می‌بینم بری از حد برون		بر نهال عشق خود اما بر بی‌غیرتی
بشکنید ای دوستان دستم که تا بنشسته‌ام		بر در غیرت زدم صد ره در بی‌غیرتی
شاه غیرت گو که بنهد همچو ملک بی‌ملک		شهر دل را در میان لشگر بی‌غیرتی
ای دل آتشپاره‌ای بودی تو در غیرت چرا		بر سر خود بیختی خاکستر بی‌غیرتی
یا مبر نام غزالان محتشم یا همچو من		نام دیوان غزل کن دفتر بی‌غیرتی
گشت دیگر پای تمکینم سبک در راه او		صبر بی لنگر شد از شوق تحمل گاه او
داد شاه غیرتم تشریف استغنا ولی		راست برقدم نیامد خلعت کوتاه او
شوق او را خفت تمکین من در خاطر است		من گرانی چون کنم برعکس خاطرخواه او
دل به حکم خویش می‌باشد چو غالب شد هوس		گرچه عمری اورعیت بود و غیرت شاه او
شد به چشمم باز شیرین خوش، خوش آن زهر عتاب		کز دم ابرو چکاند حاجب درگاه او
دل ز پابوس سگش گر مهر ننهادی به لب		گوش بگرفتی جهانی از سفیر آه او
محتشم زود از ره رنجش بدانش پا کشید		ور نه غیرت کنده بود از کین درین ره چاه او