پیری که پریرم ز مناجات بر آورد

پیری که پریرم ز مناجات بر آورد		دی مست و خرابم به خرابات برآورد
یک جرعه به ذات خود ازان باده‌ی صافی		در داد که گرد از من و از ذات بر آورد
در بتکده‌ای برد مرا مست و بدیدم		رویی، که خروش از جگر لات بر آورد
خورشید جبینی، که فروع رخش از دور		چون شعله زد، آشوب ز ذرات بر آورد
چون در شدم، آن قامت رعنا به قیامی		دل را ز مقام و ز مقامات برآورد
چون جان رخ او دید، پس دست گزیدن		انگشت شهادت به تحیات برآورد
با اوحدی از راه کرامت سخنی گفت		وز بحر دلش موج کرامات برآورد