در تهنیت

ای خداوندی که بر روی زمین فرمان تو		چون قضای آسمان شد نافذ فی کل شیی
پیش قدرت پشت گردون از تواضع داده خم		نزد رایت روی خورشید از خجالت کرده خوی
سرو آزاد ار قبول بندگی یابد ز تو		پای تا سر هم در آن ساعت کمر بندد چو نی
نقشبند کل ز تاثیر صبای لطف تو		بوستان را نقش نیسان بندد اندر ماه دی
شاد زی کامروز در اقطاع عالم سر به سر		ای بسیطش سیر فرمان تو صد ره کرده طی
دوستان و دشمنانت در دو مجلس می‌کنند		هردو سنگ‌انداز و سنگ اندازه‌ی آن تا به کی
دشمنانت تا به روز حشر سنگ‌انداز عیش		دوستانت تا به روز عید سنگ انداز می
صبر کن تا زمانه خو نشوی		پیشه کن گاه گاه نیکیکی
نرد عمر تو خوش زمانه ببرد		ندبی زو و از تو سیکیکی
ای سر از کبر بر فلک برده		گشته گردان چو انجم فلکی
به عقابی رسیده از مگسی		به سماکی رسیده از سمکی
بس بس اکنون که بیش از این نرسد		حاش لله دیو را ملکی
بر جهان خواجگی همی رانی		هنرت چه و نسبت تو به کی
نمک دیگ خواجگی جودست		نه بخیلی و خشم و بی‌نمکی
ای که خرچنگ و خارپشتی تو		صدفی آید از تو نی فنکی
خواجه دانم که پیش جیش سخاش		موج دریا همی کند یزکی
باز اگر تو فقع خوری به مثل		چوبک کوزه فقع بمکی
از تو یک قطره خون به حیله چکد		دور از اینجا اگر ز هم بچکی
خواجه هستی چرا نیاموزی		خواجگی کردن از شهاب زکی