آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک

آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک		شنگینک و منگینک سربسته به زرینک
چون منکر مرگست او گوید که اجل کو کو		مرگ آیدش از شش سو گوید که منم اینک
گوید اجلش کای خر کو آن همه کر و فر		وان سبلت و آن بینی وان کبرک و آن کینک
کو شاهد و کو شادی مفرش به کیان دادی		خشتست تو را بالین خاکست نهالینک
ترک خور و خفتن گو رو دین حقیقی جو		تا میر ابد باشی بی‌رسمک و آیینک
بی‌جان مکن این جان را سرگین مکن این نان را		ای آنک فکندی تو در در تک سرگینک
ما بسته سرگین دان از بهر دریم ای جان		بشکسته شو و در جو ای سرکش خودبینک
چون مرد خدابینی مردی کن و خدمت کن		چون رنج و بلا بینی در رخ مفکن چینک
این هجو منست ای تن وان میر منم هم من		تا چند سخن گفتن از سینک و از شینک
شمس الحق تبریزی خود آب حیاتی تو		وان آب کجا یابد جز دیده نمگینک