| خوشا آنانکه الله یارشان بی |
|
بحمد و قل هو الله کارشان بی |
| خوشا آنانکه دایم در نمازند |
|
بهشت جاودان بازارشان بی |
|
|
| دلم میل گل باغ ته دیره |
|
درون سینه‌ام داغ ته دیره |
| بشم آلاله زاران لاله چینم |
|
وینم آلاله هم داغ ته دیره |
|
|
| به صحرا بنگرم صحرا ته وینم |
|
به دریا بنگرم دریا ته وینم |
| بهر جا بنگرم کوه و در و دشت |
|
نشان روی زیبای ته وینم |
|
|
| غمم غم بی و همراز دلم غم |
|
غمم همصحبت و همراز و همدم |
| غمت مهله که مو تنها نشینم |
|
مریزا بارک الله مرحبا غم |
|
|
| غم و درد مو از عطار واپرس |
|
درازی شب از بیمار واپرس |
| خلایق هر یکی صد بار پرسند |
|
تو که جان و دلی یکبار واپرس |
|
|
| دلت ای سنگدل بر ما نسوجه |
|
عجب نبود اگر خارا نسوجه |
| بسوجم تا بسوجانم دلت را |
|
در آذر چوب تر تنها نسوجه |
|
|
| خوشا آندل که از غم بهره‌ور بی |
|
بر آندل وای کز غم بی‌خبر بی |
| ته که هرگز نسوته دیلت از غم |
|
کجا از سوته دیلانت خبر بی |
|
|
| یکی درد و یکی درمان پسندد |
|
یک وصل و یکی هجران پسندد |
| من از درمان و درد و وصل و هجران |
|
پسندم آنچه را جانان پسندد |
|
|
| ته که ناخوانده‌ای علم سماوات |
|
ته که نابرده‌ای ره در خرابات |
| ته که سود و زیان خود ندانی |
|
بیاران کی رسی هیهات هیهات |
|
|
| خدایا داد از این دل داد از این دل |
|
نگشتم یک زمان من شاد از این دل |
| چو فردا داد خواهان داد خواهند |
|
بر آرم من دو صد فریاد از این دل |
|
|
| دلا خوبان دل خونین پسندند |
|
دلا خون شو که خوبان این پسندند |
| متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست |
|
گروهی آن گروهی این پسندند |
|
|
| دلا پوشم ز عشقت جامه‌ی نیل |
|
نهم داغ غمت چون لاله بر دیل |
| دم از مهرت زنم همچون دم صبح |
|
وز آن دم تا دم صور سرافیل |
|
|
| بی ته اشکم ز مژگان تر آیو |
|
بی ته نخل امیدم نی بر آیو |
| بی ته در کنج تنهائی شب و روز |
|
نشینم تا که عمرم بر سر آیو |
|
|
| به والله و به بالله و به تالله |
|
قسم بر آیه‌ی نصر من الله |
| که دست از دامنت من بر ندارم |
|
اگر کشته شوم الحکم لله |
|
|
| دلی همچون دل نالان مو نه |
|
غمی همچون غم هجران مو نه |
| اگر دریا اگر ابر بهاران |
|
حریف دیده‌ی گریان مو نه |
|
|
| من آن مسکین تذروبی پرستم |
|
من آن سوزنده شمع بی‌سرستم |
| نه کار آخرت کردم نه دنیا |
|
یکی خشکیده نخل بی‌برستم |
|
|
| مکن کاری که پا بر سنگت آیو |
|
جهان با این فراخی تنگت آیو |
| چو فردا نامه خوانان نامه خونند |
|
تو وینی نامه‌ی خود ننگت آیو |
|
|
| غم عالم نصیب جان ما بی |
|
بدور ما فراغت کیمیا بی |
| رسد آخر بدرمان درد هرکس |
|
دل ما بی که دردش بیدوا بی |
|
|
| خوشا آنانکه هر شامان ته وینند |
|
سخن با ته گرند با ته نشینند |
| مو که پایم نبی کایم ته وینم |
|
بشم آنان بوینم که ته وینند |
|
|
| دو زلفانت گرم تار ربابم |
|
چه میخواهی ازین حال خرابم |
| ته که با مو سر یاری نداری |
|
چرا هر نیمه شو آیی بخوابم |
|
|
| بیا یک شو منور کن اطاقم |
|
مهل در محنت و درد فراقم |
| به طاق جفت ابروی تو سوگند |
|
که همجفت غمم تا از تو طاقم |
|
|
| دو چشمم درد چشمانت بچیناد |
|
مبو روجی که چشمم ته مبیناد |
| شنیدم رفتی و یاری گرفتی |
|
اگر گوشم شنید چشمم مبیناد |
|
|
| عزیزا کاسه‌ی چشمم سرایت |
|
میان هردو چشمم جای پایت |
| از آن ترسم که غافل پا نهی تو |
|
نشنید خار مژگانم بپایت |
|
|
| زدست دیده و دل هر دو فریاد |
|
که هر چه دیده بیند دل کند یاد |
| بسازم خنجری نیشش ز فولاد |
|
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد |
|
|
| بیته بالین سیه مار به چشمم |
|
روج روشن شو تار به چشمم |
| بیته ای نو گل باغ امیدم |
|
گلستان سربسر خار به چشمم |
|
|
| بیته یارب به بستان گل مرویاد |
|
وگر روید کسش هرگز مبویاد |
| بیته هر گل به خنده لب گشاید |
|
رخش از خون دل هرگز مشویاد |
|
|
| ته که می‌شی بمو چاره بیاموج |
|
که این تاریک شوانرا چون کرم روج |
| کهی واجم که کی این روج آیو |
|
کهی واجم که هرگز وا نه‌ای روج |
|
|
| بیا تا دست ازین عالم بداریم |
|
بیا تا پای دل از گل برآریم |
| بیا تا بردباری پیشه سازیم |
|
بیا تا تخم نیکوئی بکاریم |
|
|
| یکی برزیگرک نالان درین دشت |
|
بخون دیدگان آلاله می‌کشت |
| همی کشت و همی گفت ای دریغا |
|
بباید کشت و هشت و رفت ازین دشت |
|
|
| درخت غم بجانم کرده ریشه |
|
بدرگاه خدا نالم همیشه |
| رفیقان قدر یکدیگر بدانید |
|
اجل سنگست و آدم مثل شیشه |
|
|
| اگر شیری اگر میری اگر مور |
|
گذر باید کنی آخر لب گور |
| دلا رحمی بجان خویشتن کن |
|
که مورانت نهند خوان و کنند سور |
|
|
