بده می که بر قلب گردون زنیم!

بده می که بر قلب گردون زنیم!		ازین شیشه چون رنگ بیرون زنیم
سرانجام چون خشت بالین بود		به خم تکیه همچون فلاطون زنیم
برآییم از کوچه بند رسوم		دم در بیابان چو مجنون زنیم
برآریم از بحر سر چون حباب		ازین تنگنا خیمه بیرون زنیم
به این قد خم گشته، چوگان صفت		سرپای بر گوی گردون زنیم
عرق رنگ نگذاشت بر روی ما		به قلب قدحهای گلگون زنیم
به دشمن شبیخون زدن عاجزی است		گل صبح بر قلب گردون زنیم
نیفتیم چون سایه دنبال خضر		به لبهای میگون شبیخون زنیم
دل ما شود صائب آن روز باز		که چون سیل، گلگشت هامون زنیم