قطعه‌یی گفته‌ام که دیوانیست

دلم از نیستی چو ترسانیست		تنم از عافیت هراسانیست
در دل از تف سینه صاعقه‌ییست		بر تن از آب دیده توفانیست
گه دلم باد تافته گوییست		گه تنم خم گرفته چوگانیست
موی چون تاب خورده زوبینی است		مژه چون آب داده پیکانیست
روز در چشم من چو اهرمنیست		بند بر پای من چو ثعبانیست
همچو لاله ز خون دل روییست		چون بنفشه ز زخم کف رانیست
زیر زخمی ز زخم رنج و بلا		دیده پتکی و فرق سندانیست
راست مانند دوزخ و مالک		مر مرا خانه‌یی و دربانیست
گر مرا چشمه‌یی است هر چشمی		لب خشکم چرا چو عطشانیست؟
بر من این خیره چرخ را گویی		همه ساله به کینه دندانیست
نیست درمان درد من معلوم		نیست یک درد کش نه درمانیست
نیست پایان شغل من پیدا		نیست یک شغل کش نه پایانیست
عجبا این چه شوخ دیده تنی است		ویحکا این چه سخت سر جانیست
من نگویم همی که محنت من		از فلانیست یا ز بهمانیست
نیست کس را گنه، چو بخت مرا		طالعی آفریده حرمانیست
نیست چاره چو روزگار مرا		آسمانی فتاده خذلانیست
نه از این اخترانم اقبالیست		نه از این روشنانم احسانیست
تیز مهری و شوخ برجیسی است		شوم تیری ونحس کیوانست
گرچه در دل خلیده اندوهیست		ورچه بر تن دریده خلقانیست،
نه چو من عقل را سخن سنجی است		نه چو من نظم را سخن دانیست
سخنم را برنده شمشیریست		هنرم را فراخ میدانیست
دل من گر بخواهمش بحریست		طبع من گر بکاومش کانیست
طبع و دل خنجری و آینه‌ییست		رنج و غم صیقلی و افسانیست
تا شکفته است باغ دانش من		مجلس عقل را گل افشانیست
لعبتانی که ذهن من زاده‌ست		لهو را از جمال کاشانیست
نیست خالی ز ذکر من جایی		گرچه شهریست یا بیابانیست
نکته‌ای رانده‌ام که تالیفی است		قطعه‌یی گفته‌ام که دیوانیست
بر طبع من از هنر نونو		هر زمانی عزیز مهمانیست
همتم دامنی کشد ز شرف		هرکجا چرخ را گریبانیست
گر خزانیست حال من شاید		فکرت من نگر که نیسانیست
ور خرابیست جای من چه شود		گفته‌ی من نگر که بستانیست
سخن تندرست خواه از من		گرچه جان در میان بحرانیست
تجربت کوفته دلیست مرا		نه خطایی در او نه طغیانیست
قیمت نظم را چو پرگاریست		سخن فضل را چو میزانیست
انده ار چه بدآزمون تیریست		صبر تن دار نیک خفتانیست
ای برادر برادرت را بین		که چگونه اسیر ویرانیست
بینواییست مانده بر سختی		بانوا چون هزار دستانیست
تو چنان مشمرش که مسعودیست		با دل خویش گو مسلمانیست
مانده در محکم و گران بندیست		بسته در تنگ و تیره زندانیست
اندر آن چه همی نگر امروز		کاو اسیر دروغ و بهتانیست
گر چنین است کار خلق جهان		بد پسندیست، نابسامانیست
سخت شوریده کار گردونیست		نیک دیوانه سار کیهانیست
آن بر این بی‌هوا چو مفتونیست		و این بر آن بی‌گنه چو غضبانیست
آن به افعال صعب تنینی است		و این به اخلاق سخت شیطانیست
آن لجوجیست سخت پیکاریست		و این رکیکیست سست پیمانیست
هرکسی را به نیک و بد یک چند		در جهان نوبتی و دورانیست
مقبلی را زیادتیست به جاه		مدبری را ز بخت نقصانیست
آن تن آسوده بر سر گنجیست		و این دل آواره از پی نانیست
هر کجا تیز فهم داناییست		بنده‌ی کند فهم نادانیست
تن خاکی چه پای دارد کو		باد جان را دمیده انبانیست
عمر چون نامه‌ییست از بد و نیک		نام مردم بر او چه عنوانیست
تا نگویی چو شعر برخوانم		کاین چه بسیار گوی کشخانیست
کرده‌ام نظم را معالج جان		ز آن که از درد دل چو نالانیست
کز همه حاصلی مرا نظمیست		وز همه آلتی مرا جانیست
می‌نمایم ز ساحری برهان		گرچه ناسودمند برهانیست
بخرد هر که خواهدم امروز		خلق را ارز من چه ارزانیست
تو یقین دان که کارهای فلک		در دل روز و شب چو پنهانیست
هیچ پژمرده نیستم که مرا		هر زمان تازه تازه دستانیست
نیک و بد هرچه اندر این گیتی است		به خرابیست یا به عمرانیست،
آدمی را ز چرخ تاثیریست		چرخ را از خدای فرمانیست
گشته حالی چو بنگری، دانی		که قوی فعل حال گردانیست