هله تا ظن نبری کز کف من بگریزی

هله تا ظن نبری کز کف من بگریزی		حیله کم کن نگذارم که به فن بگریزی
جان شیرین تو در قبضه و در دست من است		تن بی‌جان چه کند گر تو ز تن بگریزی
گر همه زهرم با خوی منت باید ساخت		پس تو پروانه نه ای گر ز لگن بگریزی
چون کدو بی‌خبری زین که گلویت بستم		بستم و می‌کشمت چون ز رسن بگریزی
بلبلان و همه مرغان خوش و شاد از چمنند		جغد و بوم و جعلی گر ز چمن بگریزی
چون گرفتار منی حیله میندیش آن به		که شوی مرده و در خلق حسن بگریزی
تو که قاف نه‌ای گر چو که از جا بروی		تو زر صاف نه‌ای گر ز شکن بگریزی
جان مردان همه از جان تو بیزار شوند		چون مخنث اگر از خوب ختن بگریزی
تو چو نقشی نرهی از کف نقاش مکوش		وثنی چون ز کف کلک و شمن بگریزی
من تو را ماه گرفتم هله خورشید تویی		در خسوفی گر از این برج و بدن بگریزی
تو ز دیوی نرهی گر ز سلیمان برمی		وز غریبی نرهی چون ز وطن بگریزی
نه خمش کن که مرا با تو هزاران کار است		خود سهیلت نهلد تا ز یمن بگریزی