گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم

گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم		جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم
گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند		دامان بی‌نیازی بر این و آن فشانم
خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده		اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم
آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام		گرد غریبی از بال در آشیان فشانم
سرو روان من کو هاتف که بر سر من		چون پا نهد به پایش نقد روان فشانم