ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی

ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی		چو وام دار مرا می‌کند تقاضایی
عجب به خواب چه دیده‌ست دوش این دل من		که هست در سرم امروز شور و صفرایی
ولی دلم چه کند چون موکلان قضا		همی‌رسند پیاپی به دل ز بالایی
پرست خانه دل از موکل عجمی		که نیست یک سر سوزن بهانه را جایی
بهانه نیست وگر هست کو زبان و دلی		گریز نیست وگر هست کو مرا پایی
جهان که آمد و ما همچو سیل از سر کوه		روان و رقص کنانیم تا به دریایی
اگر چه سیل بنالد ز راه ناهموار		قدم قدم بودش در سفر تماشایی
چگونه زار ننالم من از کسی که گرفت		به هر دو دست و دهان او مرا چو سرنایی
هوس نشسته که فردا چنین کنیم و چنان		خبر ندارد کو را نماند فردایی
غلام عشقم کو نقد وقت می‌جوید		نه وعده دارد و نه نسیه‌ای و نی رایی