شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش

شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش		دل خراب طپیدن گرفت از آغازش
به بر گرفت رباب و ز سر نهاد کله		ز دست رفت دل من چو دید سر بازش
دل از بریشم او چون کلابه گردانست		کلابه ظاهر و پنهان ز چشم قزازش
دو سه بریشم از این ارغنون فروتر گیرد		که تند می‌رسد آواز عقل پردازش
بدانک تن چو غبارست و جان در او چون باد		ولیک فعل غبار تنست غمازش
غبار جان بود و می‌رسد دگر جانی		که ذره ذره به رقص آمدست از آوازش
جهان تنور و در آن نان‌های رنگارنگ		تنور و نان چه کند آنک دید خبازش
ز سینه نیست سماع دل و ز بیرون نیست		فدات جانم هر جا که هست بنوازش
شبی به طنز بگفتم دلا به مه بنگر		که هست مه را چیزی ز لطف پروازش
چو آفتاب نهان شد به جای او بنهند		چراغکی که بود شب شراراندازش
به هر دو دست دل از ماه چشم خود بگرفت		که دل ز غیرت شه واقفست و از نازش