به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم		بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم
سخن درست بگویم نمی‌توانم دید		که می خورند حریفان و من نظاره کنم
چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه		پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم
به دور لاله دماغ مرا علاج کنید		گر از میانه بزم طرب کناره کنم
ز روی دوست مرا چون گل مراد شکفت		حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم
گدای میکده‌ام لیک وقت مستی بین		که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم
مرا که نیست ره و رسم لقمه پرهیزی		چرا ملامت رند شرابخواره کنم
به تخت گل بنشانم بتی چو سلطانی		ز سنبل و سمنش ساز طوق و یاره کنم
ز باده خوردن پنهان ملول شد حافظ		به بانگ بربط و نی رازش آشکاره کنم