در مدح وزیر زاده ابوالفتح عبدالرزاق بن احمد بن حسن ...

برفت یار من و من نژند و شیفته‌وار		به باغ رفتم با درد و داغ رفتن یار
بدان مقام که با من به می نشست همی		به روزگار خزان و به روزگار بهار
بنفشه دیدم و نرگس مقام کرده و باغ		بدین دو گشته ز خوبی چو صد هزار نگار
شده بنفشه به هر جایگه گروه گروه		کشیده نرگس بر گرد او قطار قطار
یکی چو زلف بت من ز مشک برده نسیم		دگر چو چشم بت من ز می گرفته خمار
دو سرو دیدم کو زیر هر دوان با من		به جام و ساتگنی خورده بود می بسیار
خروش و ناله به من درفتاد و رنگین گشت		ز خون دیده مرا هر دو آستین و کنار
بنفشه گفت که گر یار تو بشد مگری		به یادگار دو زلفش مرا بگیر و بدار
چه گفت نرگس؟ گفت: ای ز چشم دلبر دور		غم دو چشمش بر چشمهای من بگمار
ز بسکه زاری کردم ز سروهای بلند		به گوشم آمد بانگ و خروش و ناله‌ی زار
مرا به درد دل آن سروها همی‌گفتند		که کاشکی دل تو یافتی به ما دو قرار
که سبز بود نگارین تو و ما سبزیم		بلند بود و ازو ما بلندتر صد بار
جواب دادم و گفتم بلندی و سبزی		به وقت بوسه نباشد مرا ز سرو به کار
درین مناظره بودم که باز خواند مرا		به پیش بهر ثنا گفتن شه ابرار،
وزیرزاده‌ی سلطان و برکشیده‌ی او		بزرگ همت ابوالفتح سرفراز تبار
جلیل عبد رزاق احمد آنکه فضل و هنر		بدو گرفت یمین و ازو گرفت یسار
به یاد کردش بتوان زدود از دل غم		به مصقله بتوان برد ز آینه زنگار
ز خاندانش پیدا شد اصل جود و کرم		چنانکه ز ابجد اصل حروف و اصل شمار
همیشه سیر کند نام نیک او به جهان		چو بر سپهر هماره ستاره‌ی سیار
جهان همه چو یکی گلبنست و او چون گل		چو گل چدند ز گلبن، همی چه ماند؟ خار
به وقت خواستن آسان دهد به زایر زر		اگر چه هست فراز آوریدنش دشوار
سخا و حلم و شرف دارد و هنر دارد		نهاد طبع چهارست و آن خواجه چهار
سخا ز طاعت بیش و ز خشم حلم افزون		شرف ز کبر زیاده، هنر فزون ز شمار
ایا، سپهر کجا همت تو باشد، پست		ایا، بهشت کجا مجلس تو باشد، خوار
ز چاکران تو گامی جدا نگردد فخر		ز دشمنان تو مویی جدا نباشد عار
ز خاکپای تو روشن شود دو چشم ضریر		به یاد کردن نام تو به شود بیمار
بدان مقام رسیدی که بس عجب نبود		اگر سپهر کند پیش تو ستاره نثار
ز هیبت قلم تو عدو به هفت اقلیم		بگونه‌ی قلم تو شده‌ست زار و نزار
سپهبدان سپه را پیادگان خواند		هر آنکسی که ترا روز رزم دید سوار
چه مرکبیست به زیر تو آن مبارک خنگ		که نگذرد به گه تاختن ازو طیار
چو روز باد، روان، پاره‌ای ز ابر سپید		تو ابر دیدی کو زیر زین بود هموار
چو ابر باشد و از نعل او جهان پر برق		اگر ز ابر جهد برق بس شگفت مدار
نهنگ دریا خانه ست و دیو دشت وطن		پلنگ کوه پناهست و شیر بیشه حصار
نهنگ و دیو و پلنگش مخوان و شیر مخوان		که ناپسند بود نزد مردم هشیار
نهنگ ازو به خروشست و دیو ازو به فغان		پلنگ ازو به نهیبست و شیر ازو به فرار
ایا ز کینه‌وران همچو رستم دستان		ایا ز ناموران همچو حیدر کرار
شب سده‌ست یکی آتش بلندافروز		حقست مر سده را بر تو، حق آن بگزار
همیشه تا که بود زیر ما زمین گردان		چنانکه بر زبر ماست گنبد دوار
دو چیز دار ز بهر دو تن نهاده مقیم		ز بهر ناصح تخت و ز بهر حاسد دار