آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد

آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد		هستی من آب گشت، آب مرا آب شد
از تف عشق تو دل در کف سودا فتاد		سوخته چون سیم گشت، کشته چو سیماب شد
سوخت مرا عشق تو جان به حق النار برد		کوره عجب گرم بود سوخته پرتاب شد
دوش گرفتم به گاز نیمه‌ی دینار تو		چشم تو با زلف گفت، زلف تو در تاب شد
شب همه مهتاب و من کردم سربازیی		بس که سر شبروان، در شب مهتاب شد
هم به پناه رخت نقب زدم بر لبت		باک نکردم که صبح آفت نقاب شد
این چه حدیث است باز من که و عشق تو چه		خاصه وفا در جهان گوهر نایاب شد
چیست به دیوان عشق حاصل کارم جز آنک		عمر سبک پای گشت، بخت گران خواب شد
هستی خاقانی است غارت عشق ای دریغ		هرچه شبان پرورید روزی قصاب شد