رینوویروس‌ها

رينوويروس‌ها (Rhiovirus) اعضاءِ خانواده پيکورناويريده (Picornaviridae Family)، کوچک، بدون غلاف و داراى ژنوم RNA تک رشته‌اى هستند. تا به حال صد سروتيپ مختلف از رينوويروس‌ها شناسائى شده‌اند.

اپيدميولوژى

اپيدميولوژى از ۴۰-۱۵ درصد از بزرگسالان مبتلا به سرماخوردگى رينوويروس‌ها را جدا ساخته‌اند. اوج فعاليت اين ويروس‌ها اوايل پائيز و بهار است. ميزان عفونت در نوزادان و خردسالان بيشترين شدت را دارد و با افزايش سن کاهش مى‌يابد. عفونت از طريق تماس با ريز‌قطره‌هاى تنفسى يا ترشحات آلوده يا تماس دست به ‌دست، و پس از آن خود تلقيحى به مخاط بينى يا ملتحمه انتشار مى‌يابد. تماس با سرما، خستگى و محروميت از خواب باعث افزايش بيمارى‌هاى ناشى از رينوويروس‌ها نمى‌شوند.

تظاهرات بالينى

پس از ۲-۱ روز دوره کمون، بيمار دچار ترشح از بيني، عطسه، احتقان بينى و گلودرد مى‌شود. علائم سيستميک از جمله تب، غير معمول است. بيمارى عموماً ۹-۴ روز طول مى‌کشد و خودبه‌خود بهبود مى‌يابد. برونشيت، برونشيوليت و برونکوپنومونى ناشى از رينوويروس‌ها در کودکان گزارش شده است اما اين ويروس‌ها عامل عمده‌اى در بيمارى‌هاى مجارى تحتانى تنفس اطفال محسوب نمى‌شوند. رينوويروس‌ها ممکن است باعث تشديد آسم و بيمارى‌هاى مزمن ريوى در بزرگسالان شوند.

تشخيص

از آنجائى که شدت بيماري، خفيف و مدت آن، کوتاه است معمولاً نيازى به تشخيص اختصاصى وجود ندارد. در صورت تمايل به جداسازى ويروس، کشت بافتى از ترشحات يا شستشوى بينى صورت مى‌گيرد.

درمان

معمولاً نيازى به درمان نيست و درمان ضدٌ ويروسى خاصى هم وجود ندارد. در عفونت‌هاى غير عارضه‌دار نبايد از آنتى‌بيوتيک استفاده نمود و آن‌را براى عفونت‌هاى ثانويه باکتريائى (مثل اوتيت مديا، سينوزيت) حفظ نمود.