'خودايمني' به‌دنبال جراحى قلب يا انفارکتوس ميوکارد (چندين هفته / ماه بعد)
شرح حال
شرح حال درد قفسه سينه که ممکن است شديد باشد و انفارکتوس حاد قلبى را تقليد کند، اما به‌طور معمول دردى است تيز و پلورتيک که با تغيير وضعيت تغيير مى‌نمايد (با خم شدن به جلو بهتر مى‌شود)؛ تب و تپش قلب شايع است.
معاينه فيزيکى
معاينه فيزيکى نبض تند يا نامنظم، صداى خشن ناشى از مالش پريکارد که ممکن است شدت آن متغير باشند و با خم شدن بيمار به جلو بلندتر شود.
آزمايشگاه ECG
آزمايشگاه ECG (جدول - مقايسه الکتروکارديوگرام در پريکارديت حاد با انفارکتوس قلبى حاد - و شکل - الکتروکارديوگرام در پريکارديت حاد- را ملاحظه کنيد): بالا رفتن منتشر قطعه (ST (STelevation (با تقعر رو به بالا) معمولاً در تمام اشتقاق‌ها به‌جز aVR و V1 وجود دارد؛ ممکن است پائين افتادن قطعه PR Segment Depression) PR) نيز ديده شود؛ چند روز بعد (برخلاف انفارکتوس قلبى حاد) ST به خطر پايه برمى‌گردد و موج T به‌سمت معکوس شدن پيش مى‌رود. ممکن است ضربان‌هاى زودرس دهليزى (Atrial Premature Beat) و فيبريلاسيون دهليزى رخ دهد. الکتروکارديوگرام پريکارديت را بايد از الکتروکارديوگرام نوع رپولاريزاسيون زودرس [(Early Repolarization Variant (ERV] افتراق داد. (در ERV نسبت ST-T کمتر از ۲۵/۰ است، اما در پريکارديت بيش از ۲۵/۰ مى‌باشد).
جدول مقايسه الکتروکارديوگرام در پريکارديت حاد با انفارکتوس قلبى حاد (همراه با موج Q)
بالا رفتن قطعه ST
درگير شدن اشتقاق‌ها در
سير تحويل موج‌هاى T و ST
پائين افتادن قطعه PR
پريکارديت
تقعر به‌سمت بالا
همه اشتقاق‌ها به‌جز aVR و V1 درگير است
قطعه ST براى چند روز بالا مى‌ماند، پس از برگشتن St به خط پايه، موج T معکوس مى‌شود
بله، در بيشتر موارد
انفارکتوس قلبى حاد
تحدب به‌سمت بالا
قطعه ST فقط بر روى ناحيه انفارکتوس بالا مى‌رود؛ پائين افتادن متقابل ST در اشتقاق‌هاى مخالف
در حالى‌که ST هنوز بالا قرار دارد، موج T در عرض چند ساعت معکوس مى‌شود، به‌دنبال آن موج Q ايجاد مى‌شود
خير
CXR
CXR در صورت زياد بودن ميزان افيوژن پريکارد (بيشتر از ۲۵۰mL) اندازه سايهٔ قلب افزايش يافته، به شکل 'بطرى آب' "Water Bottle" درمى‌آيد.
اکوکارديوگرام
اکوکارديوگرام حساس‌ترين آزمون براى مشخص کردن افيوژن پريکاردى است که معمولاً پريکارديت حاد را همراهى مى‌کند.
درمان
آسپيرين ۹۷-۶۵ mg چهار بار در روز يا ساير داروهاى ضدٌ التهاب غير استروئيدى (مانند ايندومتاسين با دوز ۷۵-۲۵ mg چهار بار در روز)؛ در صورت وجود درد شديد و مقاوم، از پردنيزون با دوز ۶۰-۴۰ mg/d استفاده مى‌شود و در عرض چند هفته يا چند ماه به‌تدريج قطع (Taper) مى‌گردد. دردهاى طولانى و مقاوم به درمان يا حملات راجعه مکرر ممکن است به پريکارديوتومى نياز داشته باشد. مصرف داروهاى ضدٌ انعقاد در پريکارديت حاد منع مصرف نسبى دارد؛ چرا که با خطر خونريزى پريکارد همراه است.
