| PCP تجزیه‌ای با اثر توهم‌زائی می‌باشد. داروهای دارای اثر مشابه شامل کتامین، که با نام 'KPCP ویژه' نیز خوانده می‌شود، موجب پارانویا و خشونت غیرقابل پیش‌بینی می‌شود، که مراقبت‌های طبی را به دنبال دارد. اثر فارماکودینامیک اولیه، آنتاگونیست زیر گروه NMDA گیرنده‌های گلوتامات می‌باشد.
|
|
|
|
| - تشخیص، علایم و نشانه‌ها:
|
| آژیناسیون، رفتار خلق‌الساعه و غیرمنتظره، تکانشگری، تهاجم، ستیزه‌جوئی و علایمی مانند: نیستاگموس، افزایش ضربان قلب یا فشار خون، کرختی یا کاهش واکنش به درد، آتاکسی، دیزآرتری، ریژیدیتهٔ عضلانی، حمله (صرعی)، و حساسیت نسبت به صدا.
|
|
| PCP همراه با ماری‌جوآنا یا توتون تدخین می‌شود، البته می‌توان آن را از راه خوراکی، استنشاقی، و تزریق داخل ریدی به‌کار برد. PCP مورد توجه بیمارانی است که تجارب غیرمعمول را با ماری‌جوآنا و L.S.D داشته‌اند. PCP ممکن است در خون و ادرار بیشتر از یک هفته باقی بماند.
|
|
| آثار فن‌سیکلیدین به دوز دارو بستگی دارد. اثر آن در دوزهای پائین مانند داروهای تضعیف‌کننده CNS است که موجب نیستاگموس، تاری دید، عدم هماهنگی حرکتی و عدم تعادل، کرختی و بی‌حسی می‌شود. دوزهای متوسط ایجاد فشار خون بالا، دیزآرتری، آتاکسی، ریژیدیته عضلانی (به‌خصوص در گردن و صورت)، واکنش‌های بیش‌فعالی، و تعریق می‌کند. در دوزهای بالا، ممکن است ایجاد آژیتاسیون، تب، حرکات غیرعادی، رابدومیولیز، میوگلوبینوری، نارسائی کلیوی بنماید. و در دوزهای بالاتر از آن می‌تواند موجب حمله صرعی، بالا رفتن شدید فشار خون، ضعف تنفسی، افزایش ترشح بزاق، استوپور (با چشم‌های باز)، اغما و مرگ بشود. در مسمومیت PCP اعمال خشونت‌بار شایع می‌باشد. بیماران ممکن است به‌دلیل اثر ضد درد ماده توجهی به بدن خود نکنند و در حالت آژیتاسیون و تهاجم خود را به شدت مصدوم سازند. گاهی اوقات ممکن است پسیکوز (شبیه اختلالات اسکیزوفرنی) ایجاد شود. این مورد در بیماران دارای زمینه اسکیزوفرنی احتمال وقوع بیشتری دارد. سایر عوارض شامل دلیریوم، اختلال خلقی، و اختلال هذیانی می‌باشند.
|
|
| - درمان:
|
| بیمار را در یک آرام ایزوله کنید. سعی نکنید بیمار را، به شکلی که در مواجهه با اختلال اضطرابی انجام می‌شود آرام کنید. ابتدا باید دارو از بدن دفع شود. اسیدی کردن ادرار (آمونیوم کلراید و اسید اسکوربیک) اگرچه دفع دارو را تسریع می‌کند، ولی خیلی مؤثر نیست و خطر نارسائی کلیوی را افزایش می‌دهد. بیمار را از نظر مصرف سایر مواد بررسی کنید. استفاده از بنزودیازپین در آژیتاسیون حاد مؤثر می‌باشد، و اگر علایم پسیکوتیک و آژیتاسیون با هم در بیمار وجود داشت. یک آنتی‌پسیکوتیک پرقدرت می‌تواند مفید باشد. به این دلیل که دوز بالای PCP اثر آنتی‌کولینرژیک دارد. از تجویز آنتی‌پسیکوتیک‌های دارای اثر آنتی‌کولینرژیک قوی اجتناب کنید. اگر مهار فیزیکی لازم است، بیمار را به این دلیل که آسیبی به خود نرساند کاملاً بی‌حرکت کنید. بهبود معمولاً سریع اتفاق می‌افتد. بیمار را محافظت کنید. همیشه اختلالات طبی همزمان را ارزیابی کنید.
|
