با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن

با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن		چندین هزار احسنت می‌بایدت کشیدن
روزی اگر در آغوش سروی کشی قباپوش		سهل است در محبت پیراهنی دریدن
سر حلقه‌ی سلامت در دام او فتادن		سرمایه‌ی ندامت از بام او پریدن
پیمانه‌ی حیاتم پر شد فغان که نتوان		پیمان ازو گرفتن، پیوند از او بریدن
آهوی چشمش آخر رامم نشد به افسون		یارب به دو که آموخت این شیوه رمیدن
دانی که از تفسیر دوستی چیست		از جان خود گذشتن، در خون خود تپیدن
قاصد رسید و مردم از رشک خود که نتوان		پیغام آشنا را از دیگری شنیدن
هیچ از تو حاصلم نیست دردا که عین خار است		در پای گل نشستن، وان گه گلی نچیدن
آسایشی ز کوشش در عاشقی ندیدیم		تا کی توان فروغی دنبال دل دویدن