استئوپورز (۲)

علائم بالينى

علائم بالينى بيمارن مبتلا به شکستگى‌هاى خرد شده (Crush Fructure) متعدد مهره‌ها ممکن است کاهش قد، گوژپشتى و درد ثانويه به تغييرات بيومکانيکى پشت پيدا کنند. شکستگى‌هاى مهره‌هاى سينه‌اى مى‌توانند با بيمارى محدودکننده ريه همراه گردند در حالى‌که شکستگى‌هاى مهره‌هاى شکمى گاهى با علائم شکمى همراه هستند. در اکثر مراکز سنجش جذب راديوگرافيک با انرژى دوگانه براى اندازه‌گيرى دانسيته استخوانى استاندارد شده است. معيارهاى مصوب اندازه‌گيرى توده استخوانى (براى پرداخت هزينه مراقبت‌هاى پزشکى آن) در جدول (- انديکاسيون‌هاى تصويب‌شده FDA براى انجام تست‌هاى BMD -) خلاصه شده است. ارزيابى آزمايشگاهى کلى شامل شمارش خون کامل، کلسيم سرم و کلسيم ادرارى است. آزمايشات بيشتر براساس شک بالينى است و ممکن است شامل هورمون محرکه تيروئيد (TSH)، کورتيزول آزاد ادراري، هورمون پاراتيروئيد (PTH)، الکتروفورز سرم و ادرار، و سطح تستوسترون (در مردان) است. شاخص‌هاى جذب استخوانى (مثل N- تلوپپتيد با اتصال متقاطع در ادرار) در تعيين پاسخ اوليه به درمان ضدٌ جذب استخوانى مفيد هستند به‌شرطى که قبل و ۶-۴ ماه بعد از درمان اندازه‌گيرى شوند.

جدول انديکاسيون‌هاى تصويب‌شده FDA براى انجام تست‌هاى BMD

	زنانى با کمبود استروژن که در خطر بالينى استئوپورز هستند
	اختلالات راديولوژيک مهره‌ها که پيشنهادکنده استئوپورز باشند (استئوپنm، شکستگى مهره‌اى)
	مصرف گلوکوکورتيکوئيد به ميزان≥ ۵/۷ mg پردنيزون يا طول مدت مصرف > ۳ ماه
	هيپرپاراتيروئيدى اوليه
	پايش پاسخ بيمار به داروهائى که توسط FDA براى استئوپورز تصويب شده‌اند.
	اگر از نظر طبى قابل توجيه باشد ارزيابى‌هاى BMD را در فواصل بيش از ۲۳ ماه يا زودتر تکرار کنيد.

توجه: FDA = اداره غذا و داروى ايالات متحده. BMD = دانسيته املاح استخوانى.

درمان

درمان شکستگى حاد و اصلاح عوامل خطرساز و درمان هر گونه اختلال زمينه‌اى که موجب کاهش توده استخوانى مى‌شود از جملعه مواردى است که درمان استئوپورز را تشکيل مى‌دهد. تصميم به درمان بر اساس عوامل خطرساز فرد است ولى اگر ۵/۲ - > T-Score باشد عموماً درمان فعال توصيه مى‌شود. تمام مبتلايان به استئوپورز کلسيم خوراکى (۵/۱ - ۱ g/d کلسيم المانتال در دوزهاى منقسم)، ويتامين D (۸۰۰ -۴۰۰ IU/d)، ورزش و را بايد شروع کنند و سيگار را قطع نمايند. استروژن (۶۲۵/۰ mg/d استروژن کونژوگه) در زنان يائسه سرعت جذب استخوانى را کاهش مى‌دهد و در زنان که رحم سالم دارند بايد به همراه و در زنانى‌که رحم سالم دارند بايد به‌همراه پروژستين داده شود. بيس‌فسفونات‌ها (Bisphosphonates) (آلندرونات Alendronate) خوراکى ۱۰mg صبح‌ها، ريزدرونات (Rizedronate) خوراکى ۵mg صبح‌ها) دانسيته استخوان را تقويت مى‌کنند و ميزان شکستگى را کاهش مى‌دهند. آلندرونات را به‌صورت دوز منفرد هفتگى به ميزان ۷۰mg هم مى‌توان تجويز کرد. جذب بيس‌فسفونات‌ها کم است و بهتر است صبح‌ها با معده خالى و به‌همراه ۲۵/۰ L (هشت اونس) آب مصرف شود. رالوکسيفن (Raloxifene) ((۶۰mg روزى يک بار خوراکى) - نوعى القاءکننده انتخابى گيرنده استروژن - دانسيته استخوان را افزايش مى‌دهد و بدون تحريک هيپرپلازى اندومتر از ميزان کلسترول توتال و LDL مى‌کاهد. البته از عوارض آن گرگرفتگى است.