مرا کاریست مشکل با دلی خویش

مرا کاریست مشکل با دلی خویش		که گفتن می نیارم مشکل خویش
خیالت داند و چشم من و غم		که هرشب در چه کارم با دل خویش
ز وا پس ماندگان یادی کن آخر		چه رانی تند جانا محمل خویش ؟
مرا در اولین منزل ره افتاد		ترا خویش باد راه و منزل خویش
چه فرصتها که گم کردم درین راه		زبخت خواب ناک غافل خویش
مکن ضایع طبیبا مرهم خویش		که خوش می سوزم از داغ فراقش
دستم به لب و نظر به رویش		می بر کف و لاله زار در پیش