بهداشت دستگاه حرکتی

۱. رژيم غذايى مناسب و غنى از ويتامين‌ها و مواد معدنى مورد نياز بدن به‌ويژه کلسيم، فسفر و ويتامين‌هاى A، C، D جهت استحکام استخوان‌ها و رشد طبيعى آنها.

۲. کسانى که ميزان اسيد اوريک خون آنها بالا است بهتر است در مصرف موادى مانند گوشت، جگر، دل، قلوه و حبوبات مانند نخود و لوبيا احتياط نموده و افراط ننمايند زيرا اين مواد داراى مواد آلى حلقوى به نام پورين هستند و موجب بروز عوارض مفصلى مى‌گردند.

۳. داشتن فعاليت جسمانى و خوددارى از عدم تحرک.

۴. انجام ورزش‌هاى مناسب با سن. پياده‌روى در سنين بالا ورزش بسيار مناسبى است مشروط بر آنکه مسير انتخاب شده جهت پياده‌روى نسبتاً هموار بوده و شيب تندى نداشته باشد.

۵. اجتناب از بروز خستگى و استراحت در فواصل بين کار تا انقباض ماهيچه‌ها دچار اختلال نگشته و عوارض ماهيچه‌‌اى رخ ندهد.

۶. پرهيز از پرخوري، کاهش وزن اضافى بدن و نگه‌داشتن آن در حد معمول و مناسب.

۷. خوددارى از انجام کارهاى خطرناک و رعايت احتياطات لازم به‌منظور جلوگيرى از آسيب دستگاه حرکتى مانند شکستگى استخوان، دررفتگى مفاصل و کوبيدگى ماهيچه‌ها.

۸. رعايت دقيق برنامه واکسيناسيون کودکان به‌ منظور جلوگيرى از ابتلاء آنها به بيمارى فلج کودکان.

۹. رعايت کليه اصول بهداشتى در مورد اندام‌هاى بدن به‌ويژه دستگاه گردش خون و اعصاب که هر گونه اختلال در وظايف آنها مانند ترومبوز يا آمبولى مى‌تواند منجر به عوارض مختلف در دستگاه حرکتى من‌جمله فلج ماهيچه‌ها گردد.

۱۰. پرهيز از مصرف خودسرانه هر گونه دارو به هنگام ناراحتى دستگاه حرکتي. به‌عنوان نمونه مصرف طولانى و خودسرانه کورتيکوستروئيدها از زمينه‌سازهاى مؤثر در بروز استئوپوروز شناخته شده است.

۱۱. مراجعه به پزشک در صورت مشاهده علائمى چون کاهش مو در زير بغل و ناحيه تناسلي، فقدان قاعدگي، قطع ترشح شير در زنان شيرده، ناتوانى جنسى در مردان که مى‌تواند ناشى از اختلال در کار غده هيپوفيز بوده و رشد استخوان‌ها را از سير طبيعى خود خارج سازد. هم‌چنين در صورت مشاهدهٔ علائم ديگرى چون درد و ورم مفاصل، دردهاى استخوانى و عضله‌اى نيز که اغلب حکايت از بيمارى‌هاى دستگاه حرکتى دارد، مراجعه به پزشک الزامى است.

۱۲. خوددارى از استراحت مطلق در مورد بيمارانى که به مدت طولانى بسترى مى‌باشند. در اين مورد بهتر است پزشک معالج با توجه به شرايط بيمار، توصيه‌هاى لازم در خصوص فعاليت و تحرک بيمار داشته باشد تا از بروز عوارض بعدى در دستگاه حرکتى شخص جلوگيرى به‌عمل آيد.