خروس و مورچه

روزى مورچه و خروسى با هم رفيق شدند. صبح زود مورچه از خواب بيدار شد و ميان کمر خود را محکم بست و بيرون رفت. در راه تکه‌اى پنير جست. پنير را آورد و توى طاقچه‌اى گذاشت.

خروس رفت و نوکى به پنير زد. مورچه خبر شد و زدند به سر و کول هم و حسابى جنگشان شد.

فردا صبح زود از خواب بيدار شدند و به نزد حاکم رفتند.

مورچه گفت: اى حاکم من صبح زود از خواب بيدار شدم.

حاکم گفت: اين از زرنگى تو است.

مورچه گفت: ميان کمر خود را محکم بستم.

حاکم گفت: آن از چابکى تو است.

گفت: يک تکه پنير جستم.

گفت: آن، خدا روزى تو را داده است.

گفت: آن‌را در طاقچه اتاق گذاشتم.

گفت: آن از پنهان‌کارى تو است.

مورچه گفت: اين خروس رفته و نوکى به آن زده.

حاکم گفت: او خواسته آن‌را بچشد.

گفت: من هم چپله (با کف دست به کسى زدن) اى توى سر او زده‌ام.

حاکم گفت: آن، ادبش کرده‌اي.

آنها از دادگاه برگشتند. وقتى به خانه رسيدند خروس گفت: اى مورچه اين چه‌کارى بود تو کردي؟

مورچه گفت: حق‌ات بود. برو من ديگر تو را نزد خودم نمى‌گذارم باشي.

مورچه پس از آن خانه‌اش را جدا کرد و به خودش گفت: اين‌طور بهتر است اگر تکه‌اى پنير پيدا کنم آن‌را در طاقچه مى‌گذارم و ديگر خروس آن‌را نمى‌خورد.

ـ خروس و مورچه

ـ افسانه‌ها و متل‌هاى کردى ـ ص ۲۹۹

ـ گردآورنده: على‌اشرف درويشيان

ـ نشر چشمه چاپ سوم ۱۳۷۵

(به نقل از فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران ـ جلد چهارم ـ على اشرف درويشيان و رضا خندان).