در مدح نصرالله بن داود سرخسی

پیش پریشان مکن از پی آشوب من		زلف گره بر گره جعد شکن بر شکن
ای ز رخت برده نور فر کلاه سپهر		وی ز لبت برده آب رنگ عقیق یمن
از لب تو شرم داشت مایه‌ی مل در قدح		وز رخ تو بوی برد دایه‌ی گل در چمن
جادوی استاد را پیش دو بادام تو		بسته شود پسته‌وار تیغ زبان در دهن
گردون هم عاشقست بر تو که هر صبحدم		در هوس روی تو پاره کند پیرهن
چون به دهانت رسید هیچ نبیند خرد		چون به میانت رسید بیش نماند سخن
در چمن روی تو غلتان غلتان رود		مردمک چشم من بر گل و بر یاسمن
ای ز لطف لعل تو چشمه‌ی حیوان جان		وی به شرف کوی تو روضه‌ی رضوان تن
ار چه نیارد برون همچو سنایی دگر		گردش این هفت مرد جنبش این چار زن
تا نشود چشم زخم خیز بگردان یکی		جان چو ما صدهزار گرد سر خویشتن
زان پس بر یاد او پرده‌ی عشاق ساز		تن تننا تن تنن تن تننا تن تنن
ای که ز بس نازکی از تف روزه ترا		خشک شده سرو بن زرد شده نسترن
عیدی خواهی ز ما بیش زیادی مخواه		هیچ نباید ترا از من و مانند من
امشب وقت سحر پیش سپهر هنر		شعر سنایی بخوان زار نوایی بزن
عمده‌ی دیوان شاه نصرالله آنکه هست		وقت هنر مقتدی گاه سخن موتمن
با دم خلقش مجو مشک سیه از خطا		با سر کلکش مخواه در سپید از عدن
در شب میلاد او دایه‌ی دولت چه گفت		آمد بانگ خروس «اذهب عنا الحزن»
پیش تک عزم او تنگ نماید زمین		پیش سر کلک او لنگ نماید زمن
حاسدش اندر رحم عمر بخورده چو شمع		پوست نبیند به جسم تا بنپوشد کفن
صبح زمانه فروز از پی بدخواه اوست		هم به زبان تلخ گوی هم به نفس تیغ زن
در طلب آبرو سوی درش خلق را		پای ستون سرست چشم دلیل بدن
آتش کلکش بدیل حل شده بیرون گریخت		سوی تکاب مسام خون دل نارون
دشمنش ار مرغ‌وار سوی هوا بر پرد		چرخ تنوری شود محور چون باب زن
ای به سخا دست تو ابر سعادت فشان		وی به هنر کلک تو برق ستاره فگن
گر چه به گاه سخن در بچکانم همی		سود ندارد که من عرش بسنجم به من
هفت فلک را به طبع خاصه بر اهل هنر		رسم گرفته زدن خوی دغا باختن
نوبت آدم گذشت نوبت مرغان رسید		ورنه چه واجب کند این که به هر انجمن
زاغ فروشد ادب لک لک گوید اصول		چنگ سراید کلنگ سیم رباید زغن