ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم		امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند		از گوشه‌ی بامی که پریدیم ، پریدیم
رم دادن صید خود از آغاز غلط بود		حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم
کوی تو که باغ ارم روضه‌ی خلد است		انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم
سد باغ بهار است و صلای گل و گلشن		گر میوه‌ی یک باغ نچیدیم ، نچیدیم
سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل		هان واقف دم باش رسیدیم، رسیدیم
وحشی سبب دوری و این قسم سخنها		آن نیست که ما هم نشنیدیم ، شنیدیم