در مدح سلطان مسعود بن سلطان محمود

خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی		خوشا با پریچهرگان زندگانی
خوشا با رفیقان یکدل نشستن		به هم نوش کردن می ارغوانی
به قوت جوانی بکن عیش زیرا		که هنگام پیری بود ناتوانی
جوانی و از عشق پرهیز کردن		چه باشد، ندانی، بجز جان گرانی
جوانی که پیوسته عاشق نباشد		دریغست ازو روزگار جوانی
در شادمانی بود عشق خوبان		بباید گشادن در شادمانی
در شادمانی گشاده‌ست بر تو		که مدحتگر پادشاه جهانی
جهاندار مسعود محمود غازی		که مسعود باد اخترش جاودانی
سر خسروان افسر تاجداران		که او را سزد تاج و تخت کیانی
زمین را مهیا به مالک رقابی		فلک را مسمی به صاحبقرانی
به مردانگی از همه شهریاران		پدیدار همچون یقین از گمانی
به جنگ اندرون کامرانست لیکن		ندانم کجا راند این کامرانی
نبینی دل جنگ او هیچ کس را		تو بنمای گر هیچ دیدی و دانی
از آن سو مر او راست تا غرب شاهی		وز این سو مر او راست تا شرق خانی
سپاهیست او را که از دخل گیتی		به سختی توان دادشان بیستگانی
اگر نیستی کوه غزنین توانگر		بدین سیم روینده و زر کانی
به اندازه‌ی لشکر او نبودی		گر از خاک و از گل زدندی شیانی
خداوند چشم بدان دور دارد		از این شاه و زین دولت آسمانی
چنین شهریار و چنین شاهزاده		که دید و که داده‌ست هرگز نشانی
بدین شرمناکی بدین خوب رسمی		بدین تازه‌رویی بدین خوشزبانی
حدیث ار کند با تو از شرم گردد		دو رخسار او چون گل بوستانی
نه هرگز بدان را به بد داده یاری		نه هرگز به بد کرده همداستانی
جهان را به عدل و به انصاف دادن		بیاراست چون شعر نیک از معانی
به جوی اندرون آب، نوش روان شد		ازین عدل و انصاف نوشیروانی
چنان گشت بازارهای ولایت		که برخاست از پاسبان پاسبانی
سپاه و رعیت نیابند فرصت		به شغل دگر کردن از میزبانی
ز پاکیزگی شهر و از ایمنی ده		روان گشت بازار بازارگانی
زهی شهریاری که گویی ز ایزد		به رزق همه عالم اندر ضمانی
به کردار نیکو و گفتار شیرین		همی آرزوها به دلها رسانی
دل من پر از آرزو بود شاها		وز اندیشه رخسار من زعفرانی
نه زان کاندرین خدمت این رنج بردم		که واجب کند بر من این مهربانی
مرا شاد کردی و آباد کردی		سرای من از فرش و مال و اوانی
بیاراستم خانه از نعمت تو		به کاکویی و رومی و خسروانی
خدایت معین باد و دولت مساعد		تو باقی و بدخواه تو گشته فانی
سرای تو پر سرو و پر ماه و پر گل		ز یغمایی و چینی و خلخانی
همایون و فرخنده بادت نشستن		بدین جشن فرخنده‌ی مهرگانی
به تو بگذرد روزگاران به خوشی		دو صد جشن دیگر چنین بگذرانی