خراباتی است پر رندان سرمست

خراباتی است پر رندان سرمست		ز سر مستی همه نه نیست و نه هست
فرو رفته همه در آب تاریک		برآورده همه در کافری دست
همه فارغ ز امروز و ز فردا		همه آزاد از هشیار و از مست
مگر افتاد پیر ما بر آن قوم		مرقع چاک زد زنار در بست
یقینش گشت کار و بی گمان شد		درستش گشت فقر و توبه بشکست
سیاهیی که در هر دو جهان بود		فرود آمد به جان او و بنشست
نقاب جان او شد آن سیاهی		سیاهی آمد و در کفر پیوست
چو آب خضر در تاریکی افتاد		کنون هم او ز خلق و خلق ازو رست
دل عطار خون گشت و حق اوست		که تیری آنچنان ناگه ازو جست