چو دریا شور در جانم میفکن

چو دریا شور در جانم میفکن		ز سودا در بیابانم میفکن
چو پر پشه‌ی وصلت ندیدم		به پای پیل هجرانم میفکن
به دست خویش در پای خودم کش		به دست و پای دورانم میفکن
به دشواری به دست آید چو من کس		چنین از دست آسانم میفکن
اگر از تشنگی چون شمع مردم		به سیرابی طوفانم میفکن
به چشم او کز ابروی کمان کش		به دل در تیر مژگانم میفکن
زره چون در نمی‌پوشیم از زلف		میان تیربارانم میفکن
چو پیچ و تاب در زلف تو زیباست		به جان تو که در جانم میفکن
چو پایم نیست با چوگان زلفت		چو گویی پیش چوگانم میفکن
چو من جمعیت از زلف تو دارم		چو زلف خود پریشانم میفکن
خط آوردی و جان می‌خواهی از من		ز خط خود به دیوانم میفکن
چو شد خاک رهت عطار حیران		به خاک راه حیرانم میفکن