دورکاری در بریتانیا

نمونه‌هاى اوليهٔ دورکارى در بريتانيا عبارت هستند از اف اينترنشنال (اکنون گروه اف آى - FI Group ) و سى پى اس (CSP) بخشى از آى سى ال (ICL ). اف اينترنشنال در سال ۱۹۶۲ توسط يک برنامه‌نويس رايانه به نام استيو يا استفانى شرلى (Steve or Stephanie Shirly) تأسيس شد، که مى‌خواست خانواده و شغل را با هم ترکيب کند. هدف اين شرکت نرم‌افزارى که در ابتدا با نام برنامه‌نويسان آزاد (Freelance Programmers) شناخته مى‌شد توسعهٔ انرژى فکرى استفاده نشدهٔ افراد و گروه‌هائى بود که قادر به کار در يک محيط متعارف نبودند. بسيارى از شاغلين اين شرکت زنانى داراى مسؤوليت‌هاى خانوادگى هستند.

تأسيس سى پى اس به سال ۱۹۶۹ باز مى‌گردد. در آن زمان آى سى ال نياز مبرمى به طراحان و تحليل‌گران نرم‌افزار داشت. هيلارى کراپر که در آن زمان مدير يک بخش در آى سى ال بود، همراه با تيمى از زنانى که قبلاً در آى سى ال بودند، اما به خاطر خانه‌دارى آنجا را ترک کرده بودند، به يک پروژهٔ هادى (Pilot Project) خانه کاري پرداخت. اين تمهيد موفقيت‌آميز بود، و آنچه در آن زمان خدمات برنامه‌نويسى پيماني خوانده مى‌شد، مستمراً رشد کرد و در سال ۱۹۷۴ به قسمت‌هاى پشتيبانى نرم‌افزاري، نگارش فنى و توسعه برنامه‌هاى کاربردى تقسيم شد. در سال ۱۹۷۸، گروهى جداگانه با عنوان پشتيبانى نگهدارى محصول (پى‌ام‌اس PMS-Product Maintenace Support) تشکيل گرديد تا وظيفهٔ پشتيبانى نرم‌افزارى را به‌عهده گيرد. هيلارى کراپر بعدها به اف اينترنشنال رفت.

در اوايل دههٔ ۱۹۸۰، اقدامات دورکارى توسط شرکت رنک زيراکس و وزارت بازرگانى و صنايع آغاز شد. شيوهٔ اول بدين قرار بود که کارکنان سابق، شرکت‌هائى با مسؤوليت محدود راه‌اندازى مى‌کردند و براساس قراردادى براى رنک زيراکس کار مى‌کردند. پروژهٔ واحدهاى کار از دور وزارت بازرگانى و صنايع به‌عنوان بخشى از يک برنامه براى استفاده از فن‌آورى اطلاعات به‌منظور يارى رساندن به افراد توانخواه و معلول برپا شد.

اين پروژه شامل تجهيز توانخواهان سازمان مختلف با رايانه‌هاى شخصى و اجازه دادن به آنان براى کار در منزل مى‌شد. کارهائى که انجام مى‌گرفت عبارت بودند از حروفچيني، تحليل سرعت‌نگاره‌ها (مربوط به خودروهاى جمعى بين شهري)، مديريت مالي، و ويرايش داده‌هاى بصري.

کراسيگ (Crossaig)، که در هلنزبور اسکاتلند مستقر است، يک مورد کاملاً مستند شده از سازمانى است که از دورکاران استفادهٔ قابل ملاحظه‌اى مى‌کند. (بلاکستر - ۱۹۹۵)

اين شرکت براى نشر الکترونيکى به‌ويژه کار با ناشرين ثانويه، براى ايجاد پايگاه‌هاى اطلاعاتى الکترونيکى با استفاده از فرآيندهاى پيشرفتهٔ توليد، خدماتى ارائه مى‌کند. مثلاً اين شرکت ترتيباتى را براى چکيده‌نويسى و نمايه‌سازى مقالات زيست پزشکى براى پايگاه اطلاعاتى امبيس (مؤسسهٔ السوير - Elsevier's Embase) فراهم آورده است. دورکاران شرکت کراسيگ از طريق اتصالات آى اس دى ان (ISDN - Integrated Services Digital Network - شبکه رقومى خدمات يک‌پارچه)، تصاوير اسکن شده با نمادخوان نورى (OCR) از مقالات را دريافت مى‌کنند. دورکارى به شرکت امکان مى‌دهد که به افراد ماهر فراسوى منطقهٔ هلنزبور‌ دسترسى يابد و براى دورکارانى که غالباً در مناطق دورافتاده زندگى مى‌کنند، کار فراهم کند.

دورکارى اکنون در طيفى از سازمان‌ها، به‌خصوص خدمات مالى (eg.Allied Dunbar، Lloyds TSB، Scottish Widows )، شرکت‌هاى فن‌آورى اطلاعات (e.g.BT;Digital)، و نيز فروشگاه‌هاى زنجيره‌اى آسدا (Asda)، خطوط هواپيمائى بريتانيا، و دانشگاه آزاد لندن اجراء مى‌شود. ناشرين اغلب از دورکاران مثلاً از ويراستاران و طراحان آزاد، استفاده کرده‌اند. با اين جهت‌گيرى روند کوچک شدن بخش صنعت در دههٔ ۱۹۸۰ بالا گرفت. (استانورث و ديگران - ۱۹۹۳) تعدادى از مراجع محلي، مثل شوراء محلى انفيلد از دورکاران براى مقابله با بار اضافى اجرائى مورد نياز براى ماليات سرانه (يا ماليات شوراء امروز) در بريتانيا استفاده کردند. اخيراً مقامات محلى براى جلوگيرى از به‌کارگيرى خودرو يا خودروهاى شخصى براى رفت‌و‌آمد، طرح‌هاى دورکارى ارائه کرده‌اند. در سال ۱۹۹۶، شوراء بخش ساري يک دورمرکز در شهر اپسوم ايجاد کرد. در اين مرکز که در دسترس همهٔ کارکنان شوراء هست، تسهيلاتى از جمله يک فضاى باز با ميز و رايانه‌هاى شخصي، اتاق‌هاى ساکت، اتاق‌هاى ملاقات، تأسيسات آشپزخانه‌اى و همين‌طور جائى براى توقف رايگان خودروها فراهم شده است (http://www.surreyce.gov.uk/telecentre). برتين و دبنى (۱۹۹۸) نوزده نهاد محلى در بريتانيا که از دورکاران بهره مى‌جستند در اوت ۱۹۹۱ فهرست نموده‌اند.

دولت نيز به‌عنوان بخشى از روند معمول پيمايش نيروى کار خويش شروع به گردآورى داده‌هاى دورکارى نموده است. پيمايش سال ۱۹۹۷ حاکى از آن بود که ۹۸۷،۰۰۰ نفر (يعنى ۴ درصد از شاغلين) در شغل اصلى خود به دورکارى مى‌پردازند از اين دورکاران، ۷۰ درصد مدير، اجرائى افراد حرفه‌اى و نيمه‌حرفه‌اى بودند.

پيمايشى هم که در سال ۱۹۹۷ براى مخابرات بريتانيا صورت گرفت، حاکى از آن بود که تنها ۶ درصد از سازمان‌ها داراى رويکرد رسمى به دورکاري، و ۴۹ درصد داراى ترتيباتى غير رسمى بودند، ۱۸ درصد از سازمان‌ها نيز احتمالاً در پنج سال آينده تمهيداتى را در اين رابطه اجراء خواهند کرد. از سازمان‌هاى بزرگ (که بيش از ۱۰۰۰ نفر را در استخدام دارند). سه چهارم آنها نوعى از کار داراى انعطاف را برقرار کرده بودند. (کميسيون اروپائى - ۱۹۹۸).