دریغا کز میان ای یار رفتی

دریغا کز میان ای یار رفتی		به درد و حسرت بسیار رفتی
بسی زنهار گفتی لابه کردی		چه سود از حکم بی‌زنهار رفتی
به هر سو چاره جستی حیله کردی		ندیده چاره و ناچار رفتی
کنار پرگل و روی چو ماهت		چه شد چون در زمین خوار رفتی
ز حلقه دوستان و همنشینان		میان خاک و مور و مار رفتی
چه شد آن نکته‌ها و آن سخن‌ها		چه شد عقلی که در اسرار رفتی
چه شد دستی که دست ما گرفتی		چه شد پایی که در گلزار رفتی
لطیف و خوب و مردم دار بودی		درون خاک مردم خوار رفتی
چه اندیشه که می‌کردی و ناگاه		به راه دور و ناهموار رفتی
فلک بگریست و مه را رو خراشید		در آن ساعت که زار زار رفتی
دلم خون شد چه پرسم من چه دانم		بگو باری عجب بیدار رفتی
چو رفتی صحبت پاکان گزیدی		و یا محروم و باانکار رفتی
جوابک‌های شیرینت کجا شد		خمش کردی و از گفتار رفتی
زهی داغ و زهی حسرت که ناگه		سفر کردی مسافروار رفتی
کجا رفتی که پیدا نیست گردت		زهی پرخون رهی کاین بار رفتی